Mektup -16- (Zehir Gibi)

Bugün benden çok uzaklara gidiyorsun. Belki aramızda aşılması güç dağlar, binlerce metrelik uçurumlar olacak. Ama, unutma bir tanem ben her zaman seni düşünüyor olacağım. Eminim ki sen de beni düşüneceksin. Ve ben seni düşündüğüm her ânımda, birkaç satırla bile olsa yokluğunu gecenin göğsüne yazacağım.
Dün geceki telefon konuşmamızı hatırlıyor musun? “Yıkılmaz” dediğimiz sevdanın üzerine ansızın kara bulutlar çökmüştü. Birlikteliğimiz depremde kalmış evler gibi çatırdamaya başlamıştı. Ve sen beni ilk defa aşağılamıştın. Hatırlıyor musun? Ben sana “senden hoşlanıyorum” dediğimde “senden nefret ediyorum” diyordun. “seni seviyorum “ dediğimde ise “seni sevmiyorum” diyordun, hatırladın mı? O zaman sana, beni ne kadar aşağıladığını ve gururumu bir sigara izmariti gibi narin ayaklarının altına aldığını söylemiştim. Biliyordum aslında beni sevdiğini. Ve sen hıçkırıklarını tutamamış, ilk kez o denli ağlamıştın. Ve ağlayarak beni çok ama çok sevdiğini söylemiştin. Ne o yine mi ağlıyorsun?
Bu sevincim kısa sürdü. Ardından beni sevmene rağmen başkasının olacağını öğrendim nar dudaklarından. Bu idam fermanı gibiydi benim için. Hastalık ve ölüm gibiydi. Başkasının olman hastalığım da, ya senden ayrılığım? İşte o benim ölümümdü... Ama bir kez değil her an, her saniye tekrar ölmekti.
Şimdi sen yoksun... Rüzgar yine başladı, sararmış yapraklar oradan oraya uçuşuyor.
Şimdi sen yoksun… Yokluğun zehir gibi kanımda dolaşıyor…
Alanya,05/04/2002