Mektup... Şiiri - Mustafa Hatipler

Yorgun bir ay düştü pencereme
vakitsiz soldu bir çiçek bağında sevginin
küstü bütün karanfilleri kara bahtımın
Adınla büyüttüğüm ıtırlar, yaseminler
büktü naif boyunlarını
Hüzün ağaçları kalbimin,
kök saldı
dal budak saldı
çiçek açtı yalnızlığıma...
Ağaçların bütün delişmen yaprakları düştü birer birer...
Adını kulağıma fısıldayan rüzgarlar kaldı yanımda bir
gözyaşımla suladığım çiçekler
bir de umarsız yağmurlar...
Yağmurlar,
Senin duruluğunda düşüyor gökyüzünden yüreğime,
Yüreğimde kapanmaz yaralar açıyor
damıtarak sensizliğimi
Biliyor musun, bütün akşam üstülerimi iptal ettim,
çıkardım hayatımdan
bütün gece yarılarım yok artık...

Adını verdim bu şehre,
Senin adınla çağırıyorum bütün güvercinleri
Senin gözlerinle,
şehrâyini başlıyor unutulmuş sokakların
Senin parmaklarından yön buluyor ömrümün bütün kuşları
Caddeleri senin renginle boyuyorum
şafak vakti bir baştan bir başa
Senin adınla
ve senin adın kadar konuşuyorum....
Suskunluğumla bent vuruyorum içimin denizlerine
Suskunluğumla,
dehlizlerinde kayboluyorum ayrılığın
Tebessümünle can buluyor solgun nefesim....

Kör bir gecenin sevda yamacında
umut ateşinin aydınlığında yazıyorum bu mektubu sana
Karanlık odalarına çekilmiş yıldızlar
Yokluğunun ağrısı sızmış bütün hücrelerime
ayçiçeklerinin sarısı kadar...
Yine yanı başımdasın
işte gözlerin, işte parmakların
Ve yine önce tebessümün doluyor göğsüme
Sonra gözyaşın damla damla damlıyor
tam ortasına kader çizgimizin
Gözyaşın sevda yüklü,
gözyaşın taşıyor sevgimizi, sırrımızı...
Bütün yollarımda sis,
bütün dağlarımda pusu
Gelmiyor bir türlü hasretin uykusu
bitmiyor ayrılığın sızısı...

Ama hayır can kuşum,
Sil gözyaşlarını ağlama,
ben giderim bu hüzün kentinden
yaşanmamış bir nefes,
doğmamış bir güneş,
başlamamış bir gün,
içilmemiş bir su,
kan düşmemiş bir düş gibi....
Ben giderim bu hüzün kentinden
Sen,
Avuçlarında sakla anılarımızı...