Mektup Şiiri - Erbay Kara

burası küçük bir kasaba
ne kız kulesi
ne deniz
sana buradan gönderebileceğim
hiç kimsenin selamı yok benden başka
ve ben
seni görememenin
birinci yılını andım
acıyla

güneşin doğduğu yerde yaşamakla övünürüz
bıyıklarımız donar
buz keser elimiz ayağımız
sekiz ay kıştan sonra
zemheri gibidir
bazen haziran bazen temmuz
dün akşam
meyhanede geldin aklıma
kaldırıp kadehi sana
seni görememenin
ikinci yılını andım
acıyla

her gün
biraz orhan veli oluyorum
biraz bedri rahmi
inan insanın başına beladır
bu yazıp çizme işi
uykusuz biten onca geceden sonra
adını duydum bir gün arkamda
dönüp baktım kadına
sana benzemiyor ama
seni görememenin
üçüncü yılını andım
acıyla

burası küçük bir kasaba
bezemiyor alıştığımız o büyük meydanlara
yine de
sokağın kendince bir kalabalığı var
otomobiller at arabaları
kediler köpekler
ve insanlar ki
taşırlar sefaletlerini göğüslerinde
birer etiket gibi
hatırlayıp aç biilaç o günleri
seni görememenin
dördüncü yılını andım
acıyla

hal hatır sormuşsun
selam göndermişsin bir dostumla
bir pakette sigara
ikisini de aldım
tutuştu yüreğim
yanıyorum sandım
seni görememenin
beşinci yılını andım
acıyla

seviyor muyum seni hala acaba
yasak bir günceden
dip not gibi kaldın aklımda
susmak
kabüllenmektir derler
ama derdimi anlatabileceğim
hiç kimse yok ki burada
ve ben
seni görememenin
altıncı yılını andım
acıyla

saçlarıma karlar düştü
sakalım alaca karanlık
yirmi yıldır yitirmişim
yirmi yaşımı
bildiğn gibi yine
tırnaklarımla kazanıyorum
ekmeğimi aşımı
kırkıma merdiven dayadıktan sonra
seni görememenin
yedici yılını andım
acıyla

burası küçük kasaba
benim şehrim
ateş çemberim
mahpushanem
burada insanlar
yanık türküler söylerler
çırılçıplak bir anadolu ağzıyla
ve ben
her uzandığımda ranzama
seni görememenin
sekizinci yılını andım acıla

büyük yolculuklara çıkmak istiyorum
büyük ve yalnız yolculuklara
ah şu çocuklara tutunmak olmasa
bu içten içe kanayan yara
bu yaralı yürek
yani özlem acısı
inan viz gelir insana
bu kadar kolay mı deme bana
seni görememenin
yaşımca yılını andım
acıyla