Puslu ve karanlık gecenin bir yerinde asılı kaldım. Ne arayanım var sevda adına, ne soranımvar Allah aşkına. Dışarıda yağmur yağıyor, içeride -ahh bilemezsin kadınım- yüreğim yanıyor. Şimşekler çakıyor sık sık. Bilirsin ben çocukluğumda da korkardım şimşeklerden. Şimdi kim bilir hangi mesnetsiz şehir sular altındadır, kim bilir hangi ücra köyün yolları kapalıdır. Şimdi kim bilir kimler düşman bildiklerine kahpe pusular kurmaktadır. Ve şimdi kim bilir kimler dünya umurlarında olmadan ateşli bir sevişmenin ortasındadır.
Yorgunum... Zavallı ayaklarım dünyaları düşünen beynimi taşıyamıyor ki günahkar vücudumu taşısınlar. Yaşamak yormadı beni. -Ahh bilemezsin kadınım- beni yoran sensizlik ve sensizliğin o kahreden sessiz çığlıkları.
Şimdi kim bilir kimler sevdiklerini, alev alev yandıklarını kor olan yüreklerini biraz olsun küllendirmek için kim bilir hangi kasaba istasyonunda, kim bilir hangi limanda bekliyorlardır. Hiç düşündün mü? Sevdaların kavuşmak için bekleştiği o kasaba istasyonunda, o limanda sevdalarından, sevdalılarından da ebediyyen ayrılırken hıçkırarak ağlamak ve peşi sıra mendil sallamak için bekleşenlerin de olduğunu.
O güzelim beyaz bulutların raksettiği masmavi gökyüzü yerini kara bulutlara bıraktı. O bulutlarki tüm hınçlarıyla yağmur yağdırıyorlar. Akdenizin o güzelim mavisi yok şimdi. Boz bulanık çamur olmuş sular. Dalgalar tüm gücüyle kayalara çarpıyor.
Şimdi kim bilir hangi dağın eteğinde, ne kadar yaşayacağını bilmeden karların arasından başını çıkarıp dünyaya 'merhaba' diyor bir kardelen. Ben ise kardelen gafletiyle gecenin puslu ve karanlık bir yerinde kapkara bir duvar yalnızlığında asılı kaldım. -Ahh bilemezsin kadınım- Öylesine kara değil bu duvar, ne varsa derinliğinde var.
Gece soğuk... Gece puslu...Dışarısı yağmur... Dışarısı ayaz... Ben yalnız... Şimdi kim bilir! ! !
Alanya,13/12/2001
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta