Mektup Şiiri - Tacettin Karagöz

MEKTUP

Dün akşamüstüydü
Mazgalı açıldı koğuşumuzun
Pembe bir zarf uzatıldı içeriye
Beş arkadaş birden
Hepimizin hatırlanma açlığı
Kimi doyuracak
Gelen bir zarf
İçindeki iki satır karalığı

İlk el gayri iradi uzandı
Mutlaka benimdir diye
Okuyunca üstünü
Eğdi boynunu
Uzattı geriye

İkincisinin
Gözlerinden okunuyordu mutluluğu
Onun değilse mutlaka benimdir diye
Okuyunca üstünü
Çattı kaşlarını
Soldu benzi
İstemeye istemeye
Oda uzattı geriye
Diğer ikisinin
Yoktu
Okuması yazması
Onun için
Gelmeyiz kimsenin aklına
Ki olsun bizde de
Bir mektup hatırası

Kala kala kaldı ben
Sevinç ve hüzün birbirine karıştı
Ne yapmalı
Dört kırgın yürek
Dört kırılmış dal
Aldım mektubu koydum iç cebime
Onlar uyuduklarında okudum
Üç kere onlar için
Bir kerede kendim için
O günden sonra
Hiç sevmedim yalnız gelen mektupları…