(Mektup 1)
ne yana gitsem sensin vardığım
ne yana gitsem sensin vardığım. sevmek böyle oluyormuş. dur durak bilmeksizin bütün gidişlerimde yüreğime koyduğum, göğsümün ince sızılarında adını anımsadığımsın. varlığında bile özleyip,anlatamamak, lal olmakmış seni sevmek...
ne yana gitsem sensin vardığım. sana kurup bütün saatleri üç vardiya seni sevmek... kimsenin bilmediği zamanları yaşayarak, yalnızken seninle, seninleyken yine seninle... hastalanmakmış sevmek.
bir delilik durumu. aklın,mantığın coşması, görünce yüreğin dört nala koşmasıymış sevda...sevda tüm ozanların bin yıllardır yazmaya çalıştığı ortak şiirin adı, kimsenin yazamadığı...
ne yana gitsem sensin vardığım. dünyanın en büyük ve kutsal uğraşlarından biriymiş sevmek...madencinin güneşe ulaşınca yüzüne vuran gülüş, kömür tozunun gözlerine çektiği kalemmiş sevda. korkuyu yok eden, gönül köprülerinde Deli Dumrul gibi ak güvercin kılığındaki Azrail’le karşılaşmakmış sevda... ve ömür bağışlamak, sevgiliyi bir gün daha fazla yaşatmak için...
ey sevgili! yolculuklarımın nedeni;
Saati mi şaşırdı bu hıyar?
Gerçi hiç saati olmadı ama
En azından birine sorar.
Cebimde bir lira desen yok,
