Mektup - 1 Şiiri - Orhan Karahan

Sevda ağır bir yüktür, hasretle geçen gecelerde…

Ve en ağır yükün bile altında ezilmeyen bu hamalın, inan sevdanın karşısında iki büklüm olur dizleri.

Ne yaşamak kaygısıdır, ne’de varoluşun anlatılmaz ifadesi. Sadece kavga adlı bir sevi rüzgarıdır, fırtına olup gözlerimize seriliveren şey...

Sen hayatında kezlerce kez yanılan, yanlış yapan adam! yetmedi değil mi bir serseri yıldızın peşinde koşmak, yetmedi değil mi yanlışlar, yanılmalar. Boş ver her zaman derim ya kaybettiklerine dönüp bakma diye, aslında her kaybediş kazançtır hayata dair…

Ve karşı yamaçlarda ipe çekilirken yıldızlar gecenin en karanlık saatinde, gelir yanı başımda durur inadıma öfkemin o sarsılmaz heybeti. Bizim yağmuru sevmeye başladığımızı zannettiğimiz andı, yitirdiklerimizin başlangıcı. Yeni yürümeye başlayan bir çocuğun parmak uçlarını sızlatan taşlar gibiydi. Sızısını kalbimizde hissettiğimiz sevincin kendisi...

Kendimizi anlatırken, insan tarafımızı yani, (unutma ki hepimizde önüne geçilmez hayvani tutkular vardır) hep baharlardan bahsederiz. Ya kıştan, kar kıyametten, sıcak temmuz akşamlarından neden haber vermeyiz.

Dedik ki sevda ağır bir yüktür, yok karşılığı, karşılıksızdır. Ne hüzündür, ne bir gülümseyiş, ne umut, ne yıkım. Ne de sen ve ben... Yok işte karşılığı. Ve aklının alabildiği ne varsa yokluk adına onunla adlandır sevdayı...

Senden ezbere aldığım korkular gelir durur akşamları bu sensiz odaya şimdi. Göğsüme saklayıp ta gözlerini, uyuduğun o korku dolu gecelerde senden ezbere aldığım korkular. Bu defa olmaz derken, bir başka dala tutunmuşken oda kalır elinde, dağılıp gider bir avuç su gibi…

Son kuşların bu kenti terk etmesinin üzerinden aylar geçti ama hala kar vurmadı yıldızları, hala soğuktan üşümedi sahte gülüşlerimiz. Bir gül açardı gökyüzünde şubat akşamları, gitmezden önce sen ve sonra onu da bırakmadın dudaklarımızın kenarına. Öyle yalnız öyle sancılı ve işte öyle kederli düştü gökyüzüne yıldızlar.

Islık çalarak uyanıyorum her sabah uykulardan. Başımı dizlerin yerine yastığa yatırırken geceleri, çıkardığım maskemi takınıp yine gözlerime, alay edercesine bir bakış fırlatarak başlıyorum güne.

Anılarımda kalan, senin değil benim anılarımda kalan sevdayı çıkarıp ceplerimden sigaramı yakıp, dudaklarımı uzatıyorum nikotinli bir sabaha...

Ve...