Mektup 1 Şiiri - Serpil Karabacak

bir örgü ördüm kaybolan yıllarda
dolandıkça birbirine, sarılıyor kolların
aynı yollara,

gel git zamanlar
gece gündüzü kucaklar
ben dolambaçlı sabahları

yeni doğan bir güne daha
sensiz açtım gözlerimi

en güzel çağlarım geçiyor
daha kaç gün, kaç gece,
yoksa asır mı?

yetecek mi ömrüm?
yollarını beklemeye.

küstün mü?
esaretine?
kinse bu yaptığın haram
nefretse seversin
biryerlerde düşünüyorsun
çek ellerini başından
bakma arkana bul beni

görmek isterim bir ömrün yarısındayken
sonlarına doğru yüzündeki çizgileri.

gözlerim doluyor içim kabarıyor
boğulacağım kendi dalgalarımda.

küpe çiçeklerini sever oldum yokluğunda
boynu bükük olmasına rağmen
direniyor
barındırdığı güzelliğiyle hayata

mantık oynama benimle.
gururla taşıyorum yarin açıtğı yaraları

her bitişin elbet yeni bir başlangıcı olacak.
yıldıramaz yokluğun beni.

kırgınım
bu ilk mektup bilinmezlerdeki sevgiliye......