Mektubat Şiiri - Emrullah Burgu

“Öpülmekle meşhurdur mezar taşları” diye devam eden mektubun
Acısıyla öpüyorum ellerinden
Gözlerinden öpüyorum

Öpmek, kanamak deyimi yerindeyse
Yerindeyse sana kanamak
Acının bileklerinden öpmek, demek
Yahut yerinde değil sana kanamak
Yersizim... oysa değil dudağımda kanaman, öpmek...

Ve mektup; “dudaklarında bir gülüş payı” diye söyleniyor
Susuyorum çünki bir gülüş payı daha çalınıyor dudağımdan
Mısralar ve dizeler hırsız olmamalı bu kadar
Oysa şiir vermekti kalbi olan kaleme
Kaleme şiir vermekti kalbi olan...

Öpüyorum payım, paydam
Bir yarım dahi değilken senle bir tam olabiliyor olmam
Senin büyüklüğünden değildir elbet.
Sevgili payım, paydam
Beni caniye benzettiniz
Oysa ben ete kemiğe bürünmüş acınızım...

“Acıyı bağrıma basıyorum” diye söylendi mektubunuz
Bağıra basmak deyim olarak bilmem kaçıncı anlamında
Kucaklaşmakmış
Sizlere sarılamıyorum çünki
Kelimeler tutuyor ellerinizden
Çocuğunuz gibi
Bense
Bileklerinizden öpüyorum

Sevgili Hanım;
Mektubunuz; son nefesini, “tutuklarken kelimeler bileklerimizi” diye veriyor
Oysa sizler adına mahcup ve biçareyim
Çünki kelimeler kefensiz ölüdür
Dudaklarım mevsimini terleten sizin dudaklarınızın deyimiyle güzdür