Mektub-î Aşk-ûl Ben Şiiri - Murat Gevrek

Ayrılığı okuma bana
Bırak şiirlerde, türkülerde kalsın ayrılık…
Bizler ki dem tutarız
Çay misali aşkın üzerine
Ay sensin gözlerin yaldız
Ama bana böyle sev deme…

Ben ki ağlamadım
Gidemedim hiçbir vakitte hiçbir şehirde
Hiçbir yere…
Parkem sakallarım ve sigaram bilir
Gözlerim her dolduğunda
Ya bir çocuk vurulur orta doğuda
Örneğin Gazne’de
Ya da bir ana ardında ağlayan çocuklar bırakır…
Ne demektir bilir misin?
Afkanistan’da düşen her bombayı yüreğinde hissetmek
Ve Türkiye’mde Mitinglerde coplanan işçi kemsiyle dayak yemek
Afrikalı bir çocuğun açlığını paylaşmak
Yani olmasam da yanlarında kardeşlerim için ağlamak…
Kardeşlerim
Babamız Adem’den
Nuh’dan kardeşlerimiz…
Ve için kapkara zehiri bir karanlıkla dolu
Kuşlara buğday atan çocuklar
Kuşlara su veren çocuklar
Kuşları kovalayan çocuklar…
Çocuklar…
Ve panzerler tanklar, mermiler, tüfekler
Ruhumun içine birer kırbaç gibi indiler
Ben topraktan etten ve bedenden ve kandan
Her insan kadar bir insandan…

Bana sev deme…
Seni sadece sevebilirim
Ama onlar kadar değil
Ağlamam örneğin senin için
Gülmek isterim
Yaşamak isterim seninle
Ölü yaşamaktan arta kalan neyse
Bana sev deme
Aklımda başka bir dert
İçimde bir yaşayan bir ölen bir beden
Her gün bir defa binlerce kez ölüp dirilen
Bana sev deme içimde ne kaldı ki sevgiden
Böyle biri, yani böyle yaşayan biri
Yani biri
Yani ben…
Bir ölü gibi severim ama derinden
Severim elbet ama içten…

Ama diyorum ki…
Eyer bir gün
Yani işte o gün
Geldiğinde vakit
Dövüşmek için
Yoldaşlarım
Yürürken ellerinde demir miğfer
Ve kalkanları emek, hak,
Ve dillerden düşerken özgürlük türküleri
Ve tüm halkları dünyanın inanca bizim türkülerimize
Yaşamak diye haykırdığında
Özgürlük için kavga vakti gelip kapıyı tıkladığında
Giderim, giderim
Ve…
Ve…
O gün
İşte o gün
Yani o gün
Geldiğinde vakit
Dönemezsen ben geri
Bil ki
Bil ki ağlama ardımdan
Ölülerin içinde ki en mutlu ölü benim…