Mekke Şiiri - Abdulkadir Turğut 2

Ak sakallı bir adam
Arkasında bir kadın
kadının kucağında
Masum küçük bir çocuk
Uçsuz bucaksız çölde
Hızla gidiyorlardı
Arada dinleniyor
Tekrar yürüyorlardı
Artık iyice yorulmuş
Ve bunalmışlardı ki
Yaşlı adam durarak
Etrafına bakındı
Burası ot bitmeyen
ıssız bir vadi idi
Adam döndü kadına
-Bundan sonra burada
Kalacaksınız! Dedi
İşte bu yaşlı adam
Hazret-i İbrahim’di
Yanındakiler ise
Hacer ve İsmail’di
Oysa ikisini de
Ne kadar seviyordu
Çocuğu yoktu diye
Yıllarca dua etmiş
Bir oğlu olmasını
Ne de çok istemişti
Onun dualarını
Kabul etmişti Allah
Ona bir erkek çocuk
İsmail’i vermişti
Ve işte o oğlunu
Annesiyle birlikte
Kuş uçmaz kervan geçmez
Su akmaz ve ot bitmez
Bir çölün ortasında
Bırakıp gidiyordu
Evet bu bir sınavdı
Hazret-i İbrahim’in
Bu ne ilk sınavı
Ne de son sınavıydı
Oğlunu kucakladı
Öptü öptü kokladı
Oğluyla ve eşiyle
Sarılıp vedalaştı
İbrahim arkasını
Dönüp gidiyordu ki
Hacer şaşkınlıkla
Ve biraz endişeyle
Arkasından seslendi
— Sen bizi bırakıpta
Nereye gidiyorsun
Bu Allah’ın emri mi
Kendin mi istiyorsun
İbrahim döndü dedi
Bunu Allah emretti
Ve arkasını dönüp
Yoluna devam etti.
Bu cevap üzerine
Hacer rahatlamıştı.
— Allah emretti ise
Bizi yalnız bırakmaz
Sahip çıkacak, dedi.
Kısa bir süre sonra
Yiyecekleri bitti
Ve suları tükendi
İsmail susuzluktan
Ağlamaya başladı
Annesi Hacer ise
Dolaşıp su aradı
Safa- Merve denilen
Tepeler arasında
Yedi kez gitti geldi
Sonunda döndüğünde
İsmail’in dibinde
Su çıktığını gördü
Ziyan olmasın diye
Etrafını çevirdi
Ve ona zem zem dedi
Bir gün Curhumilerden
Bir kervan geçer iken
Orda suyu gördüler
Onlardan izin alıp
Oraya yerleştiler
Bu şekilde orası
Yerleşim yeri oldu
Mukaddes şehir Mekke
İşte böyle kuruldu