Mekânsız Göçmen Kuşlar Şiiri - Mehmet Macit

istanbul’dayım,
yeşilköy’de,
kuşların limanında!
günlerce izledim gürültü dolu uçuşları,
göçmen kuşları.
süzülürler peş peşe,
göle inen kuğular gibi.
biri inmekte yere,
diğeri yükselmekte göğe.
tek tek gelip hızla iner,
mekânsız göçmen kuşlar.
uzaktan görünürler beyaza yakın.
desenleri var mavi,
kırmızı renkli,
kimileri benekli.
nice canları alır uçar gider umutlara.
arkada kalır birileri,
belki de sevdikleri.
bekli de hasretle bekleyen vardır,
son limandır indikleri.
gözüme toz kaçtı sandım,
yanılmışım.
burun kemiğim sızlıyor,
özlem dolu hislerim mi depreşti?
Islandı yanaklarım.
ah şu gözyaşları,
ele verir nice saklı sırlarım.

el sallasam görürler mi?
ıslık çalsam duyarlar mı?
içimde büyük hasret,
kuşlarla sarmaş dolaş bir kez buluta varsam,
uzaklara savrulsam.
rahmet olup yağsam yere,
sevgilinin diyarında.
kanatlarım kırıktı,
kuşlarla uçamazdım.
uçsam bile bulamazdım,
son limanda bir bekleyen.
burada kaldım günlerce,
kuşları izledim gönlümce.
hayaller kurdum düşlerimde,
ne fayda!
dingin bakışlarda saklanmıyor gerçekler.
ben sensiz,
kuşlar bensiz,
küçüldükçe küçülür hızla yükselen kuşlar.
derinlerden bir sızı,
benim gönlümde başlar.

kimseler anlamadı uzaklara bakışım,
yalnızlığın bağrında ağıtları yakışım.

Mehmet Macit
İstanbul
29.06.2009