Mekansız Aşklar Şiiri - Abdülhamit Kanca

Bilmem ki neden koşarız
Gülmek uğruna
Ağlamaya kucak açmayı
Neden yeğledik
Bile bile o masum ve
İmkansız aşklarla boğuşmayı..

Yorgun yüreğim Neden bıkmaz
Ateşini korlarda söndürmeyi
Hem de bu yaşamın yasağında...

Alemleri sığdırdım da içime
Bomboş kaldı yine,
Seninse yalnız adını koyabildim
Her baktığım yerde seni görebileyim diye
O yorgun yüreğime...

Sanki şimdi;
Biz seninle ikimiz
İki kişilik bir dinin
Muhteşem müritleriyiz.
Şahidi yok,
Mekanı, mabedi yok
Günahı yok, ve de
Sevaba ihtiyacı yok.
Biz söyleyip biz yaşayacağız
Biz isteyip biz öleceğiz.

Açtığımızda avuçlarımızı göklere
Rahmet olsun dönsün
Yağmur olsun dökülsün dualar
Böylesine aşlara özlem duyanlara...

Hadi söyle
Var mı sende böyle bir yürek?
Sen de sığdırabildinmi benden bir şeyler.
O taptaze yüreğine...

Yoksa bana yok de
Ben de bir pusulayla başlayan
O miladı külle örteyim.
Kalsın tazeliğinde
Beklesin o beklenen deli rüzgarını yine
Taptaze ateşiyle...

temmuz”99/Samsun