Mekanik Şiiri - Tuğşah Bilge

Doğum günümde yalnızım.
Telefonum kapalı, zaten bir Allah’ın kulu aramadı.
Elimde içki şişesi, boynumda asılı günahlar,
Unutulmaya çalışılan bir eş,
Babasız kalan bir çocuk…
Doğduğum günü ölüm günüm seçtim.
İstikamet boğaz köprüsü.
Zira toprak kabul etmez beni.
Benim gibi şerefsiz kimseleri.
Boğazın serin suları kaplayacak her yanımı.
Sonrasıysa, işte bilinmeyen şey…
Ölüm günümde çapulsuzum.
Hayatımda hiç olmadığı kadar huzursuzum.
Az sonra ölüm yolculuğuma çıkacağım.
Bir taksi bulup çek boğaza diyeceğim.
Şerefimi de kendimle gömeceğim.
Beş kuruşsuzum, bir o kadar da şuursuzum.
Taksi parası bile yok cebimde.
Hiç karides yemedim.
Yemeden de ölmeyeceğim.
Bankada kefen param vardı,
Onu çekeceğim. Nasılsa kefene gerek yok artık.
Boğazın serin suları her yanımı saracak.
Cüzdanımı aldım yanıma, vardım bankaya.
Banka kartımı soktum makineye,
Enteresan sesler çıkarttı nedense.
Daha önce hiç böyle bir şeyle karşılaşmamıştım.
Makine doğum günü şarkısı çalıyordu.
Ve bana iyi ki doğdun diyordu.
İnanamadım buna. Makineye sarıldım.
Gözlerim yaşartan mekanik bir aletti.
İşte budur mutluluğu sağlayan.
Ama ölümüme engel olamayan.
Ayrıldığım eşime son kez seni seviyorum demek istedim.
Telefonumu açtım numarayı çevirdim.
Çalıyordu ama meşgul çalıyordu.
Durdum… acaba kiminle konuşuyordu.
Bu sefer benim telefonum çaldı.
Mesaj gelmişti.
Faturanızı ayın birinde ödeyin diyordu.
Ve bütün mutluluğumu benden alıyordu.
Göz yaşlarım tekrar akıyor, yanaklarımı ıslatıyorken,
Yen bir mesaj geliyordu ki hayatımı kurtarıyordu:
Canım yeni yaşında yeni bir şans sana…
Bu şansımı iyi kullanacağım.
Bir daha senden hiç ayrılmayacağım.
Hep iyi olanı yapacağım.
Ve ecel beni bulana dek yaşayacağım…