Mehtap, Meltem, Yakamoz Şiiri - Özcan İşler

Günün son ışıkları, solgun solgun gülünce,
Kırmızı güller açtı, ebemkuşağı gölde.
Uyuyan güzel, dağlar, kıyıdaki evler de,
Derin sulara daldı, alacakaranlıkta.

Lâmbâlar da yanınca, yansımalar çok lâtif,
Aşırı makyajlı kız yine şuh, güzel, zarif,
Ağındaki örümcek gibi sessiz ve hafif,
Göl usta bir ressamın, tablosuna dönüyor.

Ay ışığı sızarken, karanlık kuytulara,
Gökyüzünü donattı, milyonlarca pırlanta,
Yaramaz balıkların, taşkınlığı olmasa,
Havzasının koynunda, uyudu uyuyacak.

Altınkumda eğlence, müzikler eşliğinde,
Adalarda insanlar, taşınmış sahillere,
Sandallarla gezenler sarılmış küreklere,
Doyasıya bu anı yaşamak istiyorlar.

Mehtap, meltem, yakamoz sarmaş dolaş bir gece,
Hayran hayran seyrettim, doyamadım seyrine,
Helezonlar çizerek yükselen yüreğime,
Göl teselli veriyor, huzur şarkılarıyla...