Mehtap Kökcü Şiirleri - Şair Mehtap Kökcü

Babasızların yüzü gülecek,
Günahsızların eli değecek hayata birgün.
Tüm mutsuzlarin yüzü gülecek.
Şu dünyanın çarkı hepten beter dönüyor.
Nektarı azdan alıp çoğa atıyor.
Gözler görüyor ama diller susuyor.

Çirkinim belki. Dışının güzelliği ile içinin çürümüşlüğü arasına sıkışmış bir ruh kadar değil.. Güçsüzüm belki. Kendi gücünün sarhoşluğuna kapılıp zayıfların üzerine basarak yükselecek kadar değil.. Korkağım belki. Cesaretini ancak kendi menfaati doğrultusunda ortaya çıkaran egoistler kadar değil.. Fakirim belki. Bir dostun, bir aşkın yahut sahip olduğum ve beni ben yapanların kıymetini bilemeyecek kadar değil.. Cahilim belki. Bu engin kainatta kendini her açıdan yeterli görecek bir megaloman kadar değil.. Yalnızım belki. Sahte ilişkilerin sanrılı kalabalıklarına kapılacak kadar değil.. Aptalım belki. Zekasından zerre kadar şüphe etmeyip bilinçaltının tutsaklığında vuku bulan bir benliğin varlığını unutacak kadar değil.. Ve yorgunum belki. Hayat enerjisini sadece dünyevi haz ve konfor için harcayanlar kadar değil.. 

“Dışına aydınlık saçarken içine karanlığı hapseder. Telafisi olmayan keşkelerin, geç kalınmışlıkların ve de pervasız haykırışların, nice usul sessizliğine kapanıklığıydı yalnızlıkları. Mum misali işte, insan insana cennet olacağına cehennem oluyor. Geriye kalan ise cehennem ateşi..”

Mehtap.K

Yine uyku tutmayan bir gece,
Yine yüreğimin, şarkıların konustugu bir gece,
Duvarların cığlığı;
Buğulu pencelere,
Akan yaşlar,
Hic kavusamadıgım, hic doyamadıgım, hic benim olmayanım, isteyince bulamadığım.

      Bunca kalabalık şehirler içinde bir başına yürür insan. Cümleler biriktirir zihninde. Anlaşılmayacaklarsa eğer dile düşmelerinin ne kıymeti var.. Ne kıymeti var seslerin, kulaklara değip ruha dokunmuyorlarsa.. 

Kalabalığın içinde sessizlik yığılır usulca. Ne denli gürültülüyse şehir, o denli sığdır cümleler. Birbirlerinin derinliğine yabancı yalnızlar çarpışır duraklarda. Birbirine muhtaç iki ruh oysa, yan yana oturur ve tek bir mutluluk yerine iki başka hüzün taşır omuzlarında.

Mehtap.K

       Sevince, içinde yeşeren bahara teslim oluyorsun ya hani, tüm kafeslere meydan okuyan kalbine bir kafes inşa ederken buluyorsun kendini. Baktığı her yerde olmak, her gülüşü yakalamak istiyorsun. Engellenemez duyguların rüzgarında savruluyor ve gözlerini, ruhunu dolduran tarifsiz bir maneviyatla usulca kapıyorsun ya... 

      Sevgisine karşılık bulamayınca sevdiği insanın kusurlarına odaklanıp ruhuna kazınan değeri karalamaya çalışan ve böylece benliğinde o insanın kendisine layık olmadığı sanrısını yaratan insanlardan nefret ediyorum.

Mehtap.K

Ruhumu nasıl tutsam da seninkine değmese.?
Nasıl aşırsam üstünden öbür şeylere ben onu.?
Öyle bir yerde bilinmedik, sessiz, derinlerin titrerken, titremeyen.
Bir var ki her değen bize, sana, bana, bak birlikte alır bizi.
Bir yay gibi ancak.
Biz hangi çalgıya gerilmişiz .?

Yalnız insan; durmadan kendine doğru akan bir nehirdir, sessizce kaybolur girdaplarda.
Ölgün ve titrek yanan bir mum ışığıdır.
Sönecek gibi duran, sonsuz karanlıklarda, hep bayattır ekmeği, donmuştur hayalleri.
Paslanmıştır düşleri.