Hasretin rengi kırmızı, özlemler ise sarıya boyanmış. Ayrılığın sesini yansıtıyor dışarıdaki kuş sesleri. Dünya denen cam fanus, yalan ve riyanın çamuruna bulanmış. Aşk yok olmuş duygular firarda, ruh işgal altında bedenler ise müebbette.
Bir nefeslik sevgilerle avunan yürek, ağıtlar yakılan aşkların gölgesinde kaybolmuş. Ölümsüz aşklardaki bir nefeslik sevgilere tutunuyorum.
Avare, sabırsız, hapsedilmiş ellerin dokunduğu, bembeyaz duvarlı kafeste yapayalnız duran ben miyim? Unutulmuş insanların arasında farkında olmadan, yazdıklarım yalvaran ateşli kıvrımlarla benliğime dokunuyor. Uğuldayan tavan arasında rüzgârın sesinde ki namelerle hüznün bestesini yapıyorum.’’Her şey bana küstü’’ diye haykırmanın ardındaki umudu baharın gözlerinde arıyorum. Ayak sürüyüp geçtiğim yarı aydınlık sokaklarda.
Yüzümdeki hüzün boyalarının akıp gitmesini beklerken baktığım aynalarda çamurlu gözyaşım kalıyor. Dudaklarımdan katran tadıyla eriyen soğuk sözcükler sevgiliye ulaşamadan ayazda donuyor.
Ah eller üstünde çiçekler içinde
Dudağında yarım bir sevda hüznü
Aslan gibi göğsü türküler içinde
Rastlardım avluda hep volta atarken
