Sevgilimin türküsüydü deniz
mavi sesine demir attı savaş
sevgilim,
ölü asker.
Sevgilimin türküsüydü buğday
Birden ölüyor birilerim, ölmediği halde
ölmüş gibi bırakıyorum onları topluca mezarda...
- Ailesi boş ol'an çocuklar gibi
yükleniyorsun hepsinin suçunu.
Zamanında terapiste de gönderilmemiş
ki sen aynı anne dilden de değilsin kendinle
Kıvrılıyor. Zehirlidil
istemese de sokuyor sevgilisini
öpüşürken.
Kusulmuş sözcükler
yalıyor sessizliği. Bir anda
yalnızlaştırıyor söylenen kadar
Demir atacağın bir liman yok bu yolculukta
İthake diye bir yer yok.
Dinle ey çocuk!
Kağıttan gemiciğ'ni alabora edecek dalgalar
tuzlu sular yutacaksın
Pathos
Sen verdin bu adı bana ayrılırken
adımla gideyim diye gideceğim yere.
Önce bir kaçkınsın: ............
'Gitme' demektense-
Sonra yerin dibine batsın fantezilerin
Kimi zaman ağladığ'mı hissediyorum uykumda
nedenini bilmiyorum
ya da uyanıncaya kadar unutuyorum.
Gözlerimi ne zaman açmaya kalksam, patlıyor
gazete-flaşları. Artık su şiirden uyansam
ama çakıldığım yerde bir dilsiz gibi bağırarak
Her şey şiir olmalı. Ölürsün! Aşk olmalı, oynamazsın yoksa.
Ve ölüm kadar kuvvetli olmalı hayat. Tek bir şey sanki
şiir ile aşk... Tekleşmelisin her şeyle.
Varoluşun boşluğunda sallanır bir sarkaç,
kâh dağın dorukları, kâh denizin dalgalarıyla çarpışarak.
Söz mü? Ne sözü?
Bir aşk anını sonuna kadar yaşayabilmek içindi
fısıldanan her şey
ve daha önce başkasına verilmiş bir sözü bozmaktı
sevişirken sana verilen sözler.
Tam zamanında çalan telefon
artık eskisi gibi devam edemezsin yarım kalan cümlene
harfler, ses dalgaları, tinsel-çekim.
Habersiz bir buluşma hazırlığıydı ömrümce Yazdığın her şey.
Susturuyor ileri geri konuşmalar.
Sözcüklerden korkar oldun...Azcık bir cesaret için
onu geri aramadan bir dostu arıyorsun
ona telefon edince başka dostunu.
Buluşmaya giderken geri vites sürüyorsun arabayı
ve çöp varillerine çarpıyorsun...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!