Mehmet ve Anası Şiiri - Adnan Deniz

.

Sınıf öğretmeni ile birlikte öğrencilere aile ziyaretleri yapıyorduk. Çoktandır dikkatimi çeken bir öğrenci vardı, Bir gün onun sınıfına girerek, ona yönelip "Yarın size geleceğiz uygunsanız Mehmet diye usulca sordum.
Heyecanla kalktı yerinden “olmaz, dedi. Hayır olmaz. Kimse yok bizde hocam. Gelmeyin, sakın gelmeyin!" Bu ani tepkiye bir anlam veremedim. Ama sustum. Tamam, oğlum, başka zaman geliriz. Diye kapattım konuyu.
Günden güne içine kapanıyor, dersleri gitgide Kötüleşiyor ve üstelik birde zayıflıyordu Mehmet. İçim eriyordu Mehmet'in bu hâline. Bir gün Mehmet'i uzaktan takip ettim. Dalgın dalgın yürüyerek evine doğru gidiyordu. Bir mahallenin en ücra köşesine kadar geldi. Ortada eve benzer bir şey göremiyordum.
Çinkolardan kapatılarak yapılmış gayet küçük, kulübe vari bir yere doğru yöneldi Mehmet. Öyle ki kendilerini kaybettirmek için ve çaresizliğin zorunlu hallerinden dolayı bu kuytu köşeye sığınmışlardı sanki. Kulübenin içinden Elli, elli beş yaşlarda Olduğunu tahmin ettiğim bir kadın Çıktı dışarıya. Üstünün, başının durumu ve ev halinin durumu ne kadar zorlu bir hayat yaşadıklarını özetliyordu bile.
Kulübenin her yanı karton ve kâğıt artıklarıyla doluydu. Mehmet daha eve dahi girmeden annesinin topladığı kartonları üstüne basarak düzeltmeye çalışıyordu. Bir süre sonra içeriye doğru yöneldi. Sonra elinde yarım ekmekle kulübenin güneş gören köşesine oturdu. Annesi bir tabak içinde dilimlenen domatesle geldi yanına, onunda elinde yarım ekmek vardı. Hiç konuşmadan ve birbirlerine bakmadan yediler ekmeklerini. Mehmet'in anası, sağdan soldan topladığı dalları ve çalıları kırmaya başladı. Her halinden Akşam soğuğuna karşı hazırlık yaptığı anlaşılıyordu.
Anladığım, kâğıt toplayıp satıyor, geçimlerini sağlıyorlardı. Babası büyük ihtimal yoktu ve bu kuytu köşeye sığınmış, yaşamaya çalışıyorlardı. Bu hallerini, annesini ve durumlarını saklamak ve mahcup olmamak için bizi evine kabul etmediğini şimdi anlamıştım. O kadar çok üzdü ki bizi Mehmet' in ve ailesinin bu halleri. Okulda bulunduğu süre içinde çaktırmadan yardım etmeye çalıştık hep birlikte. Okulunu bitirdikten sonra onu bir daha hiç göremedim.
Başka yerlerde çalıştım. Hep yeni Mehmetler aradım, bir nebze yaralarına merhem olmak için. Uzun yıllar geçti aradan, Yolum Mehmet in yaşadığı yere düştüğünde aklıma Mehmet geldi. Mehmet’in kulübesine yöneldiğimde ne göreyim! Mehmet' in kulübesinin yerinde yeller esiyor, Kulübenin yerine dikilen koca binalar Tepeden aşağı sanki bizlere küçümseyerek bakıyorlardı.
İçime köz düştü birden. Bir ateş düştü içime. Mehmet ve anasının boynu bükük halleri geldi gözlerimin önüne. Utanmasam oracıkta höykürerek ağlayacaktım.