Gönlümün gülünü arıyordum gül mevsimi geçtiğinde
Ben geçkalmışlığın acısını yaşıyordum sen onunla eğlenirken
Oysa, sarı yapraklar arasında yürürken ben
En yeşil halinle düşmüştün yüreğime sen
Ben kalabalıkta yavrusunu kaybetmiş bir anne gibi telaşlı
Sense hiçbir şeyin farkında olmayan bir çocuktun
Mühürlenmiş kalbimin cezasını ödedim tüm duygularımdan vazgeçerek
Sensin anahtarı kilitli kalbimin
Hayata kuru gözlerle bakmayı öğrettin bana
Kalbimin çorak topraklarında açtın sen
Hiçbir şeyden korkum yoktu senden önce
Artık korkuyorum sensiz kalmaktan, yalnızlıktan
Sensizliğin en yoğun olduğu yerde
Yanlızlığımı unutmaya çalışarak topladığım
Deniz yıldızlarını fırlatıyorum soğuk sulara
Hafif yağan yağmur altında yaktığım sigaramı soluyorum Sensizlikle birleştirerek yalnızlığımı
Yüreğimde filizlenen acıları kökünden söküp atmak için
Var gücümle çabalıyorum sensizliğin yarattığı yorgunlukla
Unutuldum,
Unutulmuştum
Ama sen. ama sen
Tam düşerken uçurumdan elimi tuttun
Beni alıp kalbimin karlı dağlarından
Getirdin bahar çiçekleri açan o aşk vadisine
Öyle doğdu ki güneş
Apaydınlık ama kör etmeyen
Öyle açtı ki bahar
Yemyeşil ama hep bahar
Ve öyle doldun ki içime,
Koca dünyayı alsam kalbime
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!