Mehmet Tevfik’in Eşyaları

Yaşım elli bir oldu malım mülküm yine yok,
Ne evim ne arabam şahsım için huzur çok…

Eşya dersen arama, masam dahi olmadı,
Eski kilim üstünde, şahsımız karar kıldı…

Çoluk çocuk dersen yok, henüz evlenemedim,
Yakınım, tanıdığım, yoktur selam verenim…

Koltuk ve kanepeymiş, sandalyeymiş anlamam,
Elden düşme halım var, kullanmaya kıyamam…

İlk defa televizyon, neşe kaynağım olmuş,
En değerli eşyamdır huzurmuş, mutlulukmuş…

Gerisi pılı pırtı, kap kacak cinsi şeyler,
Kapım çalınsa açamam, rencide ederler…

Bol miktarda kedim var, onlar doysunlar yeter,
Barınakları yoktur, şahsım onları besler…

Zengin olmak istemem, şahsım fakir değildir,
Aklıma gelmiş yazdım bol bol şükretmişimdir…

Maksat ki ibret olsun, çok şey beklememeli,
Var olanla yetinip, Rab’be şükür etmeli…

(2014)