Mehmet Tevfik’in Bir Günü

Sabah erken kalkıyor, ilk işi kedileri,
Mamaları, suları, diğer bütün işleri…

Sonra sabah okunur, namazlarını kılar,
Çayı ocağa koyar, bir kahvaltı hazırlar…

Kahvaltı masadadır, kolayca kaldırılmaz,
Zeytin veya peynirden gayrısı pek bulunmaz…

Televizyon açıktır, internetle meşguldür,
Çayını yudumlarken, daima hüzünlüdür…

Derken saat ilerler, on iki gibi olur,
Bir yandan ev işleri, şahsı çok kez yorulur…

Evinde yemek olmaz, dışarı çıkmalıdır,
Durağa kadar yürür, genelde hep yalnızdır…

On iki dakikada, yalnız bir hat bulunur,
Beş dolmuşlu bir hat, yalnız biri uygundur…

Dolmuşçu Süleyman’ın, hatırını unutmaz,
Bir saat kadar bekler, başkasıyla uyuşmaz…

İkisi de dışlanmış, az biraz dertleşirler,
Ön doluysa oturmaz, katıdır prensipler…

Yemek yiyince döner, bu sefer farklı yoldan,
Tam beş bin adım atar, varır hiç yorulmadan…

Saat üçe yaklaşmış, az daha yol yürünür,
Bir markete girecek, diğer işleri görür…

Dörde kalmaz evdedir, aksamaz hiç plânlar,
Televizyon açılır, çayı ocağa koyar…

Pencereye montajlı, perdeler ve astarları,
Bahçenin bile yoktur, şahsıma tek bir kârı…

Yine akşam ezanı, kediler unutulmaz,
Suları, mamaları, hiçbir zaman aksamaz…

Çay tekrar ocakta, doya doya içilir,
Kediler koşuşturur, zaman çabuk tükenir…

Akşam yemeği yoktur, içki, sigara bilmez,
Siftahı olmamıştır, yanından dahi geçmez…

Yatağı hep hazırdır, gündüzleri uyumaz,
Uykuyla işi yoktur, kimseyle de konuşmaz…

Ne bir gün tatili var ne de misafirliği,
Kılık kıyafetiyle, bellidir sefilliği…

Ne dostu ne düşmanı var, tatil de yapmamıştır,
Hayatı tüm gün böyle, yalnız yaşamaktadır…

(2012)