İ'stanbul, seni büyüten Sorenna.
İstanbul'dan almışsın ihtişamını,
Rüzgarları taramış saçını,
Dağılır kokun tüm sokaklara.
N'aif, ılık bir esinti sen kokar.
Ö'lümün habercisi,
Sahneye çıkıyor yorgun adımlarla.
Elleri kırık, kan damlıyor notalara.
Şimdi son bir dizek daha arınmışlığa.
F'arkında değiller onları bekleyenden,
Tanrının unutulan çocukları,
Geçimini sağlamak için çöpten kağıt toplayan.
Çöpte arta kalan bir lokmaya tamah eden,
Ailesini hiç tanımamış, sevgi nedir bilmeyen.
Bedenim odamda yatağın ortasında.
Anılar dostum, anılar yatağımın altında
Hepsi yastığa kafamı koymamı bekliyor,
Her gece gözlerimi kapattığımda, saldırıyorlar.
Yaşanabilecekken yaşayamadığım hayallerim
Yılların kovalamacası, anılar ve biriken acılar...
Kurulan hayaller, üzerime atılan bir toprak daha...
Kaderim, kötü bir yazarın kalame aldığı ağır bir roman...
Hevesler, boğazıma atılan bir düğüm daha...
İlk aşk, biraz huzur kaybedilen inanç ve umut...
Bana güzel sevmeyi sen öğrettin meleğim.
Öğretilerine yaşıyorum, son zamanlarda hayat biraz ağır geliyor.
Taşıyamıyorum.
Senin gibi olmaya çalışıyorum.
Hep senin gibi sevdim insanları, aşık oldular, güvendiler bana.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!