Ne çiçekler soldurdum adına
Ne krizler atlattı bu yürek,
Mecnun değildim,
Ferhat hiç değilim
Ama yalnız yürekliydim herşeye...
Her patlamada bir insan bedeni
Ve her haykırışta bir ceset...
Son mektubu değildi onun,
Ceset olmak istemiyordu
Doktor olmak istiyordu o...
Ne sen oldun bana derman
Ne hayat mücadelem...
Nice vücutlar geçti ardın sıra,
Beş dakikalık heveslerimdi
Gençlik güçsüzlüğümdü...
Ne yokuşlar vardır...
Bilirmisin!
Ne uçurumlar gizlidir,
Bu yürekte
Üşüyorum adımlarımı atarken,
Ve bu yollarda çok ağladım
Ben gidiyorum gülüm
Hoşçakal solan mevsimin ardından,
Hoşçakal kavgamın bitmediği geceler...
Terör sabahına hoşgeldin masum çocuk.
Her tarafta ayrı bir işkence ve zulüm,
Bir akşam kaçtım herşeyden,
Bencildim belki de...
Kendimi haksız buldum
Ya hayat denen uzun,
Taşlı ve engebeli yol...
Yıllar ne çabuk geçer bilirmisiniz?
Eskiyen bir şarap gibiyiz
Sen ben o...kimbilir
Biz siz onlar...
Baki kalan sadece ölümdür
Herşey sadece yalan
Ağladığında onlarda ağlıyordu,
Güldüğünde onlarda seninle gülüyordu,
Bir umuttun onlar için Melek,
Her eve gelişinde kim bilir heyecanlarını
Sana bakarken bile başka bir umuttun
Faciadan geriye yürekli bir beden
Bir pantalon ve sevgisiz mahluk kaldı...
Dağlara çıkıyordu o mahluk...
Biraz tebessüm yeterdi...
Olmadı ama faciada kaybetti kendini.
Ağlıyordu memleket,
Sisten ortalık görünmüyordu,
Kimileri işsizdi,aç tı...
Kimileri burjuvaziydi büyüktü...
Gökyüzüne daldım
Yine televizyonda terör vardı...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!