Sonu gelen öykümüzün
Satır aralarına gizlendi anıların
Acılarıma ortak oldu
Odanı süsleyen eşyaların
Giysilerin, kitapların, umutların
Güzel bakışların, sevdalıların…
Yarım kalan ne varsa seni bekleşir oğlum.
Dumanı tütmeyen
Kalbime sinen izmarit lekeleri
Okumayı bildikçe heceler gibi
Gerçeği kabullenmenin
Tahammülü olmayan mecburiyeti
Kokladım giysilerini
Kucakladım hayalini
Topraklar saramaz seni benim sardığım gibi
Geceler üşütür yüreğini,
Yokluğuna küsmüş yürekler üşüyor oğlum.
Kayıt Tarihi : 26.7.2007 00:21:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
Bu şiir, 2005 yılında oğlunu Güneydoğuda askerliğini yaparken kaybeden bir annenin acılı gözlerinden esinlenilerek yazılmıştır.
![Hülya Kandemir](https://www.antoloji.com/i/siir/2007/07/26/mehmet-oglum.jpg)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!