Belki de şehirler, insanların kalbi gibidir,
Caddeleri atan nabız, rüzgârı nefes…
Ve bazı şehirler, penceresiz duvarlar gibi,
Eksik hikâyeler bırakır ardında.
Bir pencere aç rüzgâra,
Seni bulduğumda,
Bir kış akşamı kadar yalnızdın.
Ellerin üşüyordu,
Gözlerinde uzun yolların yorgunluğu.
Kim bilir kaç şehir vazgeçmişti senden,
Kim çağırıyor seni,
hangi gecenin içinden,
hangi unutulmuş ses?
Teninin altına işleyen o serin ürperti,
adını bilmediğin, ama bildiğin bir dilde
fısıldıyor: “Gel”
Avlunun köşesinde unutulmuş bir küp,
içinde zamanın kuruttuğu anılar.
Ne bir damla ses, ne bir yankı,
Yalnızca soğuk bir gökyüzü,
Ve çatlamış dudaklarda suskunluk.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!