Şair Mehmet KEÇELİ; 26 Ekim 1964 tarihinde HATAY / Kırıkhan’da doğdu. İlk orta ve lise tahsilini Kırıkhan’da tamamladı. 1986 yılında Akdeniz Üniversitesi Antalya M.Y. O Muhasebe ve Finansman bölümünden mezun oldu. 1987 yılında Balıkesir'de başladığı askerlik görevini 1989 yılında Ankara/ Kayaş’ta tamamladı. Askerlik dönüşü HATAY / İskenderun’da 1989 – 1995 yılları arasında kendi bürosunda Serbest Muhasebeci olarak görev yaptı.
14 Ağustos 1994 yılında evlendi.
1995 yılı Haziran ayında İskenderun’daki bürosunu kapatarak İstanbul’da özel bir şirkette Muhasebe ve Finansman Müdürü olarak çalışmaya başladı. Daha sonraki yıllarda da çeşitli şirket, dernek ve vakıflarda Muhasebe ve Finansman Müdürü ve yönetici olarak görev aldı. Bu arada üniversite eğitimine yeniden başlayarak 2003 Yılında Anadolu Üniversitesi A.Ö.İşletme Fakültesinden mezun oldu. 2005 yılında Kendi bürosunu açarak Mali Müşavirlik yaptı.
Şair, 2007 yılın temmuz ayında aldığı bir teklif üzerine Mali Müşavirlik bürosunu kapatarak ÖZBEKİSTAN’ın Başkenti TAŞKENT’te giderek bir Türk şirketinde Muhasebe ve Finansman Müdürü olarak çalışmaya başladı. 25.02.2009 tarihinde çocuklarının eğitimi için Özbekistan’dan ayrılarak İstanbul’a döndü.
01 temmuz 2009 Yılında EYÜPSULTAN BELEDİYESİ şirketleri olan ESBAŞ A.Ş ve ESTUR A.Ş’inde muhasebenin sevk ve idaresinden sorumlu Muhasebe ve Finansman Müdürü olarak çalışmaya başladı. 13.01.2020 tarihinde emeklilik nedeniyle görevinden ayrılarak Mali Müşavirlik bürosu açtı. Halen Mali Müşavir’lik yapan şair, evli ve 3 çocuk babasıdır.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!