İçimdeki tezatlarla açılıyorum,
Varmayı istediğim o meçhul mutluluğun,
Olup olmadığını bile bilemediğim, limanına doğru...
Hicran gayesidir belki de,
Viraneleşmiş umutlarımdan sıyrılıp,
Sonsuzluğa vuslattır, bu yolculuğum...
Ve döküldü ruhumu sarsan, en son yaprak,
Mazideki vuslat özlemime hiç doğmayacak şafak.
Yağsın kanlı gönlüme, hiç dinmeyecek bir yağmur,
Sevdaymış, bedenimin battığı bu amansız zulüm.
Doğmaz oldu gönlüme, hiçbir insaflı güneş,
Seni sevdiğim kadar varım.
Aşkının esaretine kapıldım bir kere,
Rüzgâra savrulan bir yaprak misali,
Düşmüşüm dalımdan, solmuş bedenim.
Ve, arda kalan, gözyaşlarımla beslediğim,
Seni sevmekten usanmayan, yemyeşil yüreğim.
Solan kalbim her gün kavruluyor, nereye kadar?
Vermişsin bir kere ölüm fermanıma karar.
Ya eyle bana bir bakış, ya kalbinden kopar,
Ya da “seveceğim” de, beklerim seni mahşere kadar.
Ya Rab! Reva mı acı bu naçizane sevene?
Hoş geldin ıssız gönlümü aydınlatan Güneş!
Yalnızlıktan üşüyen ruhuma, nereden düştü bu ateş?
Sayende görüyor kalbim, nereye baksa tatlı bir mana,
Tam batacakken sığındım, hayatımın limanına.
Ve sendeyim artık limanım! Etme artık bana naz,
Yargısız infaz eylemeyin dostlar, yorgunum yorgun!
Dilim suskun, gönlüm dargın, yüzüm solgun…
Bir yudum şefkatten ibaretti, tek beklentim, arzum,
Bir oradan, bir buraya atılıp savruldum.
Görmedin beni kör olası ey felek! Yamansın yaman,
Doğuyor yine hüzünle, derbeder gönlüme keder,
Eyledin nihayet dünyamı zindan, içimi heder.
Firar eder umutlarım, halim Mecnun’dan da beter,
Azat eyle sahiplenmediğin tutuklu ruhumu, bu işkence yeter…
Gülmedi bu bahtsız gönlüm, düştü hep ah u zara,
Ne çok isterdim, “seviyorum seni” demeyi,
Gel gör ki yenemedim, bu korkak yüreğimi.
Dağlar, taşlar anladı da bu benim kör sevgimi,
Bir sen mi duyamadın, içimdeki çığlıkların kısık sesini?
Hayatı seviyordum, seni bahşettiği için bana,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!