Mehmet İrfan Yetik Şiiri - Zeki Günay

İnsanı ayırmaz, ırkçılık sevmez,
Adam olmayanı, hayatta övmez.
Yalanı kendine, arkadaş etmez,
Mehmet İrfan Yetik, şerefli adam.

Sevgili, saygılı, mert mi? Mert adam,
Gelenler gelsin der, açıktır odam.
Ancak zalimlere, olur sert adam,
Mehmet İrfan Yetik, şerefli adam.

Hak bilir kimseye, haksızlık etmez,
Adam olmayanın, yanına gitmez.
Ben ne kadar övsem, inanın yetmez,
Mehmet İrfan Yetik, şerefli adam.

Yeter ki? İnsan ol, bağrına basar,
Dili doğru söyler, yerinde susar.
Ancak cahil olan, ona kin kusar,
Mehmet İrfan Yetik, şerefli adam.

Lafı fazla uzatmaz, harbi konuşur,
Dostluk meclisi, onunla buluşur.
Ancak dost olanlar, ona kavuşur,
Mehmet İrfan Yetik, şerefli adam.

Kötü söz diline, asla dolamaz,
Onda yalan, hile, inan olamaz.
Her insanı, cahil diye sınamaz,
Mehmet İrfan Yetik, şerefli adam.

Misafire ikramı, eksik etmez,
Konuşman bitmeden, bir yere gitmez.
Sözünü yarıda, hayatta kesmez,
Mehmet İrfan Yetik, şerefli adam.

Oturması kalması, tam bir edep,
İnsan olanlarda, aramaz sebep.
İnsana her zaman, güler yüzlü hep,
Mehmet İrfan Yetik, şerefli adam.

Dost olanı görsün, baş eyip geçmez,
İki yüzlü insanı, sırdaş seçmez.
Dostsan söylediği, söz seni ezmez,
Mehmet İrfan Yetik, şerefli adam.

Kul Zeki herkese, söz şiir yazmaz,
Mehmet İrfan Yetik, adamı bozmaz.
Bir odada kansız, şahısla durmaz,
Mehmet İrfan Yetik, şerefli adam.

ŞAİR YAZAR= ZEKİ GÜNAY