Mehmet Gül'e Şiiri - Hüseyin Bozkırlı

Gül’ü seven dikenine katlanırmış,
Ya Gül’ü toprağa veren.
Bir diken değil ki,
Bin diken değil ki, ellerimizi acıtan
Gülümüzü toprağın örtüşüdür yüreğimizi kanatan
Bir kor ateştir bedenimizi yakan

Güldü sadece soyadı güldü,
Memleketi ağlarken en güzel kokan,
Mehmet’çe solan tek güldü.
Yeryüzünde güneşe değil,
Bir yıldıza bir hilale muhtaç olan tek güldü.
Bülbüllere sırt,
Bozkurtlara yüz döndü,
Bozkurtça namlu ucunda,
Şerefli bir ömür sürdü.
Kah Kartal oldu, akbabalar güvercine döndü
Kah Bozkurt oldu, çakallar köpeğe döndü
Ama yine ne gördüyse
Ezadan cefadan yana
Gül ve
Gül gibi fidanlar gördü

Onüç gül seni seviyorum demekse,
Bir “Mehmet Gül” ne demek,
Vatan sevdalısı, millet sevdalısı
Beşbin yıldır yetişmeyen,
Cesur yürekli nadide bir gül demek.

Resul gülleri çok severmiş,
Dünyanın en cesur gül’ü
Ümmetimden bir gül desin,
Seni de çok sevsin.
Allah rahmet etsin, Resul şefaat
Uçmağa çıktığında
Oğuzhan’ın otağına besmele ile adım at

(15.03.2008)
(04:41)