Yaşadığım şeylerden sıkıldım, yediğim şeylerden.
Sıkılmışlığım bir şehirle sınırlandırılamaz, bir ülkeyle.
Hayatın sadece hayat olduğu yerlere ihtiyacım var.
Yürümenin anlamının yürümek olduğu zamanlara.
İnsan hem özel olmak ister hem de kendi gibi birilerini bulmak,
Benim gibi olmayanların beni dönüştürmesini istiyorum.
Hep gitmenin kalmaktan daha iyi olduğunu düşünürdüm
Ama gitmek de koyuyor şimdilerde
İnsanların gözünde git gide değersizleşmek ne acıymış meğer
Sensiz planlar, sensiz sohbetler artıyo git gide
Daha gitmeden seni gönderiyorlar kendi içlerinden
Gözlerinde görebiliyorum bunu, tavırlarında
Sevgi dolu sokaklarda kaybettim hüzünlerimi
Hüzündür benim gibilerin ekmeği
Aşkları suyu
Gözyaşları şiiri
Şiirlerim benim gözyaşlarım
Susuşlarım, feryatlarım.
Biriktirilmişler büyür içimde,
Sonra kâğıda akar şiir olur, söz olur.
Suyun akıp yatağını buluşu gibi hayat,
Yarım, yalan, aç gözlü…
Ama hep akan hep devam eden,
İleri ya da geri.
Tıpkı evren gibi düzensizliğe meyilli bir ülkede vazgeçtim prensiplerimden.
Ve hayallerim yaşadığım şehrin ucuz kahramanlıkları arasında yok oldu.
O şehir ki kendinden başka her vilayete faydası.
Bir kendine yetersiz, bir kendi bir başına.
İşte böyle bir şehirde oldu yeniden doğuşum ve aynı zamanda ölüşüm.
Geçmişimi, benliğimi gömüp yeniden kalktım ayağa.
Denize bakan banklarda bıraktım gençliğimi.
Bazen bir ikindi ezanıyla çocukluğumdaki o masum çocuk oldum.
Ruhum, ellilerini devirmiş biri gibi,
Bezgin, yorgun, yavaş.
Sanki bu dünyada bir değil iki hayat yaşamış gibi.
2 kişi, 2 hayat, yarım bir ömür...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!