Mehmet Fikret Şiirleri - Şair Mehmet Fikret

senin için diktatördü demişler chavez
halt etmişler
caracasta insan seli
bardaktan boşanırcasına aktığında kucaklamaya seni
stefania
nasıl ölürsün

zehir zemberek bıçak gibi bir geceydi diyarbekir nefesini tutmuş ay tarifsiz dehşet içinde gökyüzü boşaltmış yıldızlarını karanlık kapkaranlıktı esrar sarıyordu dünkü bebeler bitlis sarısına sur dibinde fısıldaşarak ellerinde çayın kaçağı volta yok racon yok pusular hayın pusular daracık sokaklarında mardinkapının ense kökümüzde soğuk bir namlunun sımsıcaklığı ölüm gelmiş hoşgelmiş sefa gelmiş korku yok ölümse ölüm cehennemin nefesi diyarbekirdi diyarbekir ta kendisi çaresizliğin sıcaktı çok sıcaktı uçaksavar ve füze cayırtısı yakaladı bir gülü hevsel bahçelerinde gül kana kesti birayemın agir ketye dilemın kan kustu gece kan kustu gözbebeklerim umut yok bahar yoktu hamravat bir damla kandı akmaya korkan dicle kıvranarak göğe uzandı gök kankırmızı de gel sevda ol gel memleket ol bir güvercin havalansa karacadağ kokulu sevda masalları söylese bir keklik pınarbaşında suyla oynaşsa kan güle dönse bir elimde kıpır kıpır yıldızlar diğerinde gülümsemesi çocukların de gel canım ol hasretimsin düşlemeye doyamadığım

derdimi anlatsam harrana karşı
ova donakalır
keklik havalanmaz
gülümsemez ceylanlar
anlatamam nasıl bir hayınlıktı
nasıl bir vahşet

biz ölümlerde büyüdük gülüm
zindanda tükenmez işkencelerde
gündüzü yok gecelerde büyüdük
budandık gencecik fidanlardık
.......
oy öleydim ben

farqinde kışkırtıcı deli dolu bir bahar
rengarenk doludizgin koşuyor
seyda gülümsüyor maviliklerden
kaniya navin yine gürül gürül akıyor
gökyüzünde demet demet karanfiller açıyor
sevda yüklü

akşam vaktidir şimdi hasankeyfte bir deli mavi çılgınlığa gebe bir rüya arsız bir yıldız erkenden fırlamış göğe göz kırpıyor belli belirsiz cilvesi aya inceden esiyor tatlı bir rüzgar nazlı belinde kavakların bir serhişin ayın pembesine uzanmış zembelfroş ağıt yakmış hasuna doğru delalamın aklıma düşüyorsun saçların kuzguni süt beyaz kolların ellerin minnacık daha tutamadığım daha öpemediğim geceleri keşke gözlerin oturmasaydı yüreğime saçların ecel gibi sarmasa bedenimi keşke böyle çırılçıplak akmasa dicle ve sırılsıklam keşke sevmesem seni diyarbekire inat akşam usul usul iniyor hasankeyfe penceremde bir dolu hasret bir deli hüzün yalnızlığım bir it gibi ürüyor dört duvar arasından

takalar ağlayacaklar mı bilmiyorum
kıyıda ki yavuklu köpüren derya
derinlerinde umutlarımız saklı
güvercinler uçacak üstlerinden
açarak kınalı kanatlarını
yaşanılası değil ölünesi günlerdi

mahpus böyle altı okka koymadı bana
alt tarafı dört duvar bir demir kapı
biraz keder yaşanmamış günlere dair
biraz öfke ama mutlaka umut
hepsi bu kadar
şimdi birtanem

gel otur yanıma canım
düşümde de olsan gel
sana sevdamı anlatacacağım
ki bitmeyen bir türküdür
dağlarda yankılanan
laos ormanlarında

bir bayram akşamında
havaya uçurdular alminayı
kor ateşler yaktı bedenini
kan gölüne döndü cadde
ayntap kan gölüne
atlı karıncalar döndü durdu