Suçluyum.
Biliyorum.
Biliyorum çünkü seni anlamadım.Anlamaya çalışmadım bile... Sevdim sevdikçe bencilleştim.
Tıpkı şımarık bi çocuk gibi sürekli istedim. Sevilmeyi, ilgiliyi, içimde hiç dolmayan hiç olmayan,seninle doğan, seninle dolan sevgiyi istedim durdum. Bulmuştum içimdeki yokluğu belki de ondandı.Hep istedim, hep bekledim. Bekledikçe, istedikçe daha da bi hırçın, daha bi bencil oldum.Sormadım uzaklaşmalarını, sessiz kalmalarını, bunların nedenlerini, neler yaşadığını nasıl bi ruh halinde olduğunu… koymadım kendimi hiç yerine. Sadece istedim.
İstememeliydim.Sadece beklemeliydim.Bekleyip görmeliydim.Susmalıydım.Sevgimle, içimdeki senle yetinmeliydim. E n azından becerebilmeliydim bunu. Karşılıksız sevemedim.
Sevgimin karşılığını sevgi, ilgi olarak bekledim hep.Bu beceriksizliğimle, bu bencilliğimle, bu isteklerimle kendimi acıttım durdum. Acıdıkça yüreğim seni de acıttım.
Sende sadece acıtmayı becerebildim ben. Belki de mutsuz ettim seni. Buna hakkım yoktu ki.Sen bana hiçbir şey vaat etmemiştin ki. Ben istemiştim.Kıymet bilemedim sanırım. Belki de bilememin nedeni sevgiyi bilmeyişimden, tanımayışımdan hatta belki de yanlış tanıyor olmamdandı. Sevgiyi görmüş müydüm daha önce?
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta