Mehmet Dayı Şiiri - Meryem Yıldırım

Bizim bir Mehmet Dayımız vardı çocukluğumuzda.
Hani vardır ya, anlatsam tanıyacaksınız aslında.
Sadece adının Mehmet olduğunu bilirdik.
Ne yer, ne içer, ne iş yapar hiç bilmezdik.
Biz sadece şekerleriyle,
Birde iki kaşımız arasına koyduğu buselerle ilgilenirdik.
Çok büyük adamdı Mehmet Dayı
Kocaman elleri, uzuuunnca bir boyu vardı.
Çınar gibiydi gövdesi, kalın kara kaşlıydı..
Daha doğrusu adam gibi adamdı.
Arada bir görünürdü Mehmet Dayı
Köyün en cırtlak sesinin çığlığını
Bir tek O’nun dönüşünde duyardık
Söz vermenin açılımınıMehmet Dayı’dan öğrenmiştik.
“Söz namustur çocuklar, namus ta bir emanet”
Mehmet Dayı bize hiç kötü sözler söylemezdi.
Sonra bozuldu birden bütün dengeler.
Mehmet Dayı’nın sırtına beş kurşun sıkmışlar,
Biz o zamanlar kurşunun ne demek olduğunu bilmiyorduk.
İlk Mehmet Dayı tanıtmıştı yine hep olduğu gibi
İlk Mehmet Dayı delmişti minicik yüreğimizi.
Çok kalabalıktı her taraf ve çok uğultulu,
Babam; “Bir kahpelik var” diyordu
Satılmış Efendi başını yerden hiç kaldırmıyordu.
Sonra beyaz elbiseler içinde
Bir çukura koydular Mehmet Dayı’yı
Üzerine topraklar atıp kirlettiler Mehmet Dayı’yı
Annem “Mehmet Dayı gelmeyecek artık” dedi.
“o melekler şehrine geri gitti”
O an çok hoştu melek kelimesi, çok güzeldi
Sevindim bir an bilmeden parantez içi değerini.
Mehmet Dayı büyük adam çıkar oradan diyordum.
Mehmet Dayı o çukurdan hiç çıkmadı
Çocukluğumuz, şekerlerimiz iki kaş arasında buselerimiz
Mehmet Dayı ile hep o çukurda kaldı.