Mehmet Dayı Şiiri - Kenan Erzurum

Hava soğuk, kar yağmıştı dağlara
Çıktım dışarıya, sabah oluyor
Mahalleden Mehmet dayı fukara
Aksayarak az ilerden geliyor.

Fırıncı vitrinin ışığın yaktı
Sanki gözlerinde bir çakmak çaktı
Bir fırına baktı, bir bana baktı:
“Gene kahrolası sabah oluyor.”

Hiç bir anlam veremedim sözüne
Ne demek istedi, lafın özü ne?
Birden bire yaşlar aktı yüzüne
Sanki yüreğinden bir sel geliyor.

Hal değildi bu hal, bir trajedi
Gördüklerim bana çaresiz dedi
Baktı baktı, “of of” diye inledi:
“Neden bu dertler hep beni buluyor.”

Yokluk gövdesine koymuştu haciz
Kollar yana düşmüş, ayaklar aciz
Yiyip içiyor mu görmedim bir iz
Bu adamın hali yürek deliyor.
 

Şaşırarak tekrar baktım yüzüne
İnler gibi devam etti sözüne:
“Simit için söz verdim de kızıma…
Şimdi getirecek diye biliyor.”

O anda utandım, kafam karıştı
Arkasını döndü ve uzaklaştı
Sonra pişman gibi dönüp yaklaştı
Öfkesinden kaba kaba soluyor.

Konuşmak istedim amma susturdu
Üç beş adım gelip karşımda durdu
Ayağın kaldırıp yere bir vurdu:
“Bazıları gemi, uçak alıyor!”

Ne dedimse cevap verdi sözüme
Deli gibi dik dik baktı yüzüme
“Duydun ya bir simit dedim kızıma…
Ama hiç param yok, Allah biliyor.

Fırıncı başını çevirdi sağa
Tuuu diye bir tükrük attı sokağa
Herkes karışacak amma toprağa
İnsan değil gör, insanlık ölüyor.