Mehmet dayı Şiiri - Avni Gümüş

Yıl iki bin on yedi,
Günlerden on altı aralık.
Ankara duman, sis...
Her yer bulanık.

Bir akşam üstüydü;
Karanlık mı, karanlık.
Gamlıydı o gün,
Akşam hüzünlüydü...
Yürek ağlamalık.

Mehmet, öldü dediler.
İnanamadık...
İki kelime, dört hece.
Mehmet öldü.
Uykusuzdu, acıklıydı o gece,
Sabahı yapamadık.

Dostumdu, ağabeyim, dayım.
Allah rahmet eylesin,
Mekanın cenet olsun
Mehmet dayım...