Mehmet Çiçek: Hakkında ziyaretçi görüşle ...

Yalnızlığa Yol Alan Serüven
Anıları zehrin gölgesinde bırakarak.
Düşüncelerimin esaretiyle yalnız başıma
Kaybettiklerim oldu yalnızlığımda.
Titrek sokak lambalarının gözyaşıydım.
Dudaklarımın arasında kar taneleri.
Başucunda sabahladım beyaz örtü ile.
Gözlerimde mazinin izleri…
Avucumda sımsıkı sarmaladığım ışık,
Sönmek üzere olan bir mum gibi,
Yavaşça karanlığın sinesine yelken açtı.
Resimlerim yanıyor benliğimde acılarım ile.
Saçlarıma ak düştü dertlerimin azabından.
Rüzgâra yenik düştü sığındığım limanlar
Dalgaların sertçe oyununa boyun eğdi.
Geride, yıkıp dökük anılar, maziler…
Demir atabileceğim kalmadı bir liman.
Yarı yırtık yelkenimle yol alıyorum.
Denizin dertli, merhametli bakışlarında.
Kara bulutlar engel gidişime
Göz gözü görmüyor önüm.
Ürkek adımlarla çekiyorum yelkenimi.
Kalp atışlarım hızlanıyor sığlaşan denizimde.
Terk edilmiş küçük bir adanın sığınmacısı oluyorum.
Çizilmiş kaderi benim gibi yalnızlığa.
Dallarından akıyor solgun yapraklar.
Soğuğun titreten ayazında yakılıyor
Kalan umutlar, bir çift kalbi ısıtmak adına.
Esrarengiz oyunların gölgesi
Terk etmiyor benliğin sinesini.
Yıldızların öfke bakışlı gözleri…
Ayın kararmış parıltısı
Yıkıyor etrafı bir tufan gibi.
Sözcükler boğazımda düğümleniyor
Cümleleri yakamadan feryada.
Dizeler yetmiyor anlatmaya kaderimi.
Aşkın susamış cellâdı gibi dertlerim.
Bir ceylana fırlatılmış ok gibi
Saplıyor boğazıma zehirli hançeri.
Kanlar fışkırıyor çaresiz bedenimde.
Gözyaşım akıyor, yatağından taşan bir nehir gibi.
Gözlerim kararıyor oynanan
Sinsi oyunun karşısında.
Ne bir çift kanat alır beni.
Ne de gökler eğilir benim için.
Yalnız başıma yol aldığım serüvende.
Yalnız başıma devam ediyorum sonsuzluğa…