Keşke seni görmeseydim, gönül verip sevmeseydim adlı şarkıyı dinlerken bile, tam o nakaratta 'iyiki seni sevmişim' diye devam eden birisiydim ben. Kirpiğin kaşına değerdi, ben seni kirpiğinden bile kıskanırdım. Eee biliyorsun kıskanç adamım ben; bunu sorun etme artık lütfen. Ben sana kıskanınca ne güzel sevileceğini göstereyim, sen de bana kıskanıldığın halde kızmadan sevmeyi öğret. Bana esmeyi öğret.
Bir sigara yaktım, saatin kaç olduğu umrumda bile değil. Ama sanırım gece yarısı, radyoda biraz da sen ağla şarkısı çalıyor, ben sen ağlama diye senin yerine de ağlıyorum. Herşey üst üste gelir derler ya, sıradaki parça birden yüreğimi deşercesine bana geliyor. herkes gider mi? herkes gider mi? diye soruyor, ben senin gidişini düşünmeyeyim diye şarkıyı kapatıyorum.
Pencereden lapa lapa yağan karı izlerken, telefonumun arama sesiyle irkiliyorum. Kalkıp öbür odada bırakmış olduğum telefonuma koşuyorum; senin değilde arkadaşımın arıyor olması bu soğuk hava kadar yüzüme çarpıyor. Telefonu açıyorum, biraz havadan biraz sudan konuşurken konu sana kadar geliyor. 'Zor be kardeşim zor, sevip sevip ayrı kalmak o kadar zor ki' diyerek telefonu kapatıyorum..
Bazen her gün yanında duran insanlara güvenmezsinde, gider sana 899 km uzaklıktaki birine güvenirsin. Güvenmenin mesafesi yoktur çünkü. Güvenmenin meselesi vardır. Herkese güvenilmez. Herkese güvenilmeyeceğini, yediğin darbelerden sonra anlamanın kattığı acı insanları büyütüyormuş. Biz de böyle büyüdük işte. Herkese güvenilmeyeceğini, herkesin sevilmeyeceğini ve herkesin herkez diye yazılsada artık farketmeyeceğini zaman gösterdi bize. Sevmekte böyle bir şey işte, her gün elini tutabileceğin, dokunabileceğin insanları sevemezsin de, belkide hiç görmediğin, belkide hiç göremeyeceğin birisini seversin. Bu kalp organı çok farklı çalışıyor çünkü. Bazen sadece bir fotoğrafa bakarak aşık olabiliyor insan. Bazen de sadece ses tonuna. İşte o andan sonra, karşına kim çıkarsa çıksın herkesi farklı sınıflandırmaya koyuyorsun. Aklın daima onda oluyor.
Bazen farklı şehirde oturan birisini seversin, otobüs biletleri, hava yolları, hızlı tren, ve metrobüs. Bazen o şehirin hava durumunu incelersin. Yarın hava soğuk, kalın giyinse bari. Bazen, o şehirin takımını desteklersin, haksız penaltı ile 3 puan gitti. Bazen de o şehirde adı geçen bir haberi okurken,
bazen, bütün bazenler çoğalır. Siz hiç uzakta oturan birini sevdiniz mi? Hergün yanında olamadığınız, her gün elini tutamadığınız. Çok kötüyüm dediğinde ise, hiç bir şey yapamadığınız?
"Urfa'da ezan sesleri birbirine
elim saçlarına karışır/
ben sana azizallah dediğin an aşık olmuştum,
hocalar Mem, Hîv'i
seviyor diye
vaaz verirdi, sen anlamazdın."
Ahmedé xanéyi düşünüp, mem û zînî
hayal ettim,
yetmedi nazımı, ahmet arifi,mehmet
uzunu okudum,
oda yetmedi aynur doğan'ı ahmet
kaya'yı şivan perver'i dinledim.
Zaman geçince bir fotoğraf karesi gibi yaşanıyor hayat.Üstünden yıllar geçince işte bilirsin insanın gözünü uzaklara çevirip hüzünle bakacağı bir fotoğrafı olmalı...
-Şimdi biz seninle neyiz sorusuna verilecek bir cevap bulamasak ta biliyorum/z biz seninle bir birini çok seven ama duyguları yorulmuş iki insanız artık...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!