geldim oturdum
ömrümün örselediği
sabrın son sınırına
***
karanlığıma açılan tek penceresin
sesini duyunca içimi aydınlatan
1.
ben değilim sanki
tarihin aynasından yansıyan bu yüz
zamanın labirentlerinden akıp giden hayat
yerçekimine ayak uyduramam
dışımda gelişir şahsi tarihim
bir kuş konar pencereme her gece
dudaklarında yazılmamış dizeler
bir tutam ay ışığı kanatlarında
gülüşün düşer odama
dirilir hatıralar
hepsi taptaze
ölüme yenilmiş bir çocuğun yüzündeki masumiyet
bir kez daha sürdü beni savaş meydanlarına
yeni baştan yaratmak için bütün evreni
ellerimdeki kanı sana da bulaştırdım
acısız hayat yok gülüm bütün galaksileri dolaştım
ey yalnızlığımın iç parçalayan depremi
hasretimin büyük harfleriyle yazılıdır her şey
yoksuldum insanın paslandığı hurdalıkta
dünyanın güneyinden geliyordu yoksulluğum
uçurumlarda boy verdim düşeceğimi bilerek
düz ovalara inmeden dağlarda dolaştırdım umutlarımı
Sen gidersen
Kuşlarda gider
İçimde bir dal kırılır
Bir tohum çatlar
Akıtır zehrini ayrılık
Kanımı kirletir
Üryan teninde gizlidir
Varlığımın ilk ve son özlemi
Ezgili yüreğimin
Çiçek çığlıklarında buldum seni
Yaralı bir gül olmuştun
Ayrılık sonrası yere atılan
Hayatın arka yüzündeyim
Elimde gerçeğin çıngırağı
Salladıkça ön yüzde
Pul pul dökülüyor insan
Ve çoğalıyor
Bedensiz gölgelerimiz
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!