Kalmamıştı milletlimin hiç ümidi.
Ama yanılttın yedi düveli.
Bu millet ne 'Gaziler,Mehmetler; ne İmamlar,Önderler 'doğurur! ...
Ümit oldu o,
Işık oldu o.
Kendine geldi milletim.
Peygamberimin övdüğü
O Muzaffer ordu.
Şahlandı,durur mu?
Atam gâvuru,
Döktü denize.
Hikaye değil hakikattır.
Benim destanım,
Kurtuluş destanım.
Kolay değildi o günler.
Ne yiyecek ne giyecek var.
Soğuk kışında Ankara’nın
Bir umut doğuyor.
İstiklal Marşı’m yazılıyor.
Kor bir yürekle.
Kalem kitap ne gezer.
Duygularını duvarlara yazan,
Bir büyük üstad var.
Kömürle,ateşle..
Hem de kalplere kazınır mısralar.
Akif, hakkıdır ama,
Almaz mükafatın.
Sana da o yakışır.
Der:”Allah bu millete bir daha İstiklal Marşı yazdırmasın.”
Amin der tüm yürekler…
Düşman ağlar,dostlar güler.
Ufukta sevinç var.
Kayıt Tarihi : 14.2.2009 20:55:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Dedem demek istiyorum,
Mehmet Akıf'e dedem,
Çünkü bizde gelmişiz Rumeli'den,
Ama, bir dinlesem Mehmet'i, Hasanı,
Daha nice torunları çıkacak,
Kars'tan, Sivas'tan, Kayseri'den.
İstikbal vermiş bize yazdığı,
İstiklal marşı,
Göz yaşları titretti,
Belki de Ceddinin hatırına Arşı,
Ne biz o günleri görelim,
Nede bir daha yazan olmasın,
İstiklal marşı.
Eğer layık olabilsek,
Mehmet Akif gibi dedeye,
Hayamız hayasından,
Perde çeker perdeye,
Bir dönebilsek yüzümüzü,
Hakkı ile kıbleye,
O zaman ruha tabii olan nefis,
O an varır secdeye.
Şadan Yenişafak
TÜM YORUMLAR (1)