Mehmet Akif'e Şiiri - Recep Atasoy

Temrene ve kor kurşuna alışkındır göğsüm.
Asırları yakan yıldızların kıvılcımı düşer gönlüme.
Aydınlığa dokunur çocuk yanım, ihtiyar sızım.
Seneler evveli ve gelecek dedikleri,
Senledir, sendedir yıldız gözlüm…
Hilal kaşlım…
Al yanaklım…

Kayıp bir hece midir şimdilerde Aşkın?
Satırlarda silik mürekkebi
Yeniden yazabilir mi Aşkın?
Arifler bilmezlikten gelir.
İstiklalime göz dikmişler.
Bu sınır çoktan aşkın! ! !

Korkularımı korkutup da
Kıvılcım düşlerimle, kainatı tutuşturdum.
Şafağına al çaldım semanın.
Yeryüzünün sularını toplayın
Ve getirin bu yana!
Görün ne büyüktür yangınım.
Sönmemek, dinmemek nedir;
Ateş-i aşka düşmek,
Aşkın koruna dönmek nedir?
Görün!
Ezel ve ebed yıldızına yürümek,
Göklerin sahibine yönelip,
Parıldayan gözleri olmak fezanın…
Görün!

Bir gamzene bin parçadır kalbim!
Kurbanı olduğum hilal kaşlı, nazlı yarim.
Yiğitlerin tebessümünden bulur derman.
Bakma öyle kırgın ve kızgın!
Şefkatine muhtaç aşıklarına
Kirpiklerini ok eyleme.
Eteğine tutunmuş canların
Ellerini boş eyleme.
Benim olanı dalgalandır istikbal diyarında.
İstiklal şarkılarıyla!

Ben prangaları tanımadım, tanımam.
Damarlarımda bulutları okşayan rüzgarın kokusu.
En doğudan en batıya,
Kanat çırpışımı hatırlasın
Ve unutamasın dağlar.
Geçtiğim yollara kurulsun tuzaklar;
Çekilsin sedler!
Durmam; durulmam!
Büyüttüğüm;
Yaşanası bir arzudur
Zerrelerimde.
Seni bulup da kaybetmek,
Yazmaz lügatimde.

Ufuklar ötesinde,
Aşılmazların süvarileri pusudaysa,
Sol yanımdaki imanla,
Ölüm yok bana.
Kılıç mı,
Kurşun mu,
Bomba mı dur diyecek?
Bu yürek hain mermilerin
Menzili olmayacak.
Ta ki ecdadın mirası hürriyet,
Bakiliğini kanıtlar;
İşte o gün,
Can huzur sandalıyla
Veda türküsü söyler
Kalanlara.

Arkadaş!
Gel hele…
Alnında yazan,
Alına kurban bir yaşam.
Esas olan serden,
Candan geçip de yare yaşamak,
Yari taşımak hücrelerinde.
Yaralarına merhem bilmek okları.
Bir değil;
Bin ömürlük nefesin sonuncusunu da
Sevgiliye sunabilmek.
Gel hele…
Ten kafesini siper edip,
Aç kapıları.
Kanatlandığın dem;
Kurtulduğun ve kurtardığının resmidir.
Kalbinin atışlarında Hakk ritmi…
Meydanda sen varsın!
Ayağının değdiği toprak
Sarsılır heybetinden.
Umudun küllerinde yine yanarsın.
Geceler bitmeye,
Güneş doğmaya yeminli.
Sonu olmayan bir batışa kadar
Doğacak semanın kandili.

Yürü de duysun ölümsüzler adımlarını.
Onlar ki,
Emanetin sahibi,
Onurun timsali.
Gururunun köklerinde,
Damla damla düşen,
Değdiği zemine
Üç harfin imzasını atan,
Güle rengini veren.
Yürü…
Kayıp değil hazine.
Gördüğün her taşın altında
Sayısız, paha biçilmez mücevher.
Uçurumun kenarında beklediğin
Hızır’ı hatırla.
Şehadet şerbetlerinin değdiği
Dudakların, Tekbirlerinde
Gel! çağrısını işitip de yetişen,
Asırlar ötesinin alaca atlılarını,
Yine hatırla!
Sevgilinin olmadığı bir dünyada yaşamak
Aşığa haramsa,
Sancak düşmeyecek!
Canlar dökülse de toprağın kucağına;
Sancak düşmeyecek!

Bir can var bende,
O da emanet.
Şimdi neredeyseniz çıkın da görün,
Emanetimi taşıdığım toprağıma
Neymiş göz dikmek?
Gökte salınan nazlı yarime
El uzatmak,
Kimin ne haddineymiş?
Papatyasından çınarına
Köklerinde şehit türküsü duyulur.
Arzdan arşa yankısı vurur
İstiklalin.
Bebekler vatan, bayrak, millet, din için ağlar ilk kez.
Süleymaniye’lerde avuçlar bayrak olur,
Fezayla buluşur.
Etme Cüda; EY HÜDA! ! !

Dinleyin Davudi sesli müezzini!
Haber veriyor Bilal yüreğiyle!
Sütçü İmam haydi diyor!
Minareler vurulmadan,
Dua ol;
Mabed ol!
Bir ol;
Kıyamet ol namahreme! !

Benim ol.
Canım ol,
Cananım ol ki,
Ebediyen şükür secdelerine kapanayım.
Yokluğumdan varlığa uzanayım!
Dirilirken vücudum,
Kainat kadar yüreğimle uyanayım!
Alnımdan öpen kurşuna
Ana busesi derim,
Şehadete götürürse!
Ölmeyenlerin diyarında
Yine hazır beklerim.
Bir GEL nidası beklerim.
Toprağıma düşen ilk al damlada
Gökyüzünün ordusunu bekleyin derim.
Şehitler ordusu Hazır olda! !

Nazlı YAR!
Kıskanır seni en güçlü dalgalar.
Bir endamını görebilen
İki cihanda bahtiyar.
Senin için ölmek yok;
Ölümsüzlük var!
Sonsuza kadar göğümdesin,
Gönlümdesin.
Ben…
Türk Milleti!
Taşıyabilecek yalnız benim seni,
İstiklali.
Ben…
Türk Milleti.