Mehmedin Öyküsü Şiiri - Melek Tonyalı

Bu vatan kimin diye sormuştu; ona
Dedemin demişti
Bu vatan kimin diye sormuştu; ona
Hem annemin, hem benim, demişti

Beyazlara bürünmüş al bayrağa sarılmıştı
Tahta sandukanın içinde bir kez daha sordular; ona
Katilin kim?
Kardeşim demişti

Başını son kez kaldırıp baktı; yarım kalan
Hülyalarına
Gülümsedi; etrafını saran insanların
Sesli sessiz çığlıklarına

Feryadların dinmesini bekledi!
ama dinmedi
Kendi feryadı kurşunlar geldiğinde gözlerinden
Akıp gitmişti

Dedesini gördü! Kollarını açmış, onu bekliyordu
Bu vatanı hiç bir güç hiç bir düşman
Yıkamaz demişti
Elini attığın her çiçek toprağa düşenlerin bağrında yetişir
Onların büyülü hikayesini anlatır demişti

Meğer yüzyıllardır böyle yapmışlar
İçten çökertmişler ülkemizi
Önce kardeş deyip bağrımıza basmışız
Sonra düşmanımız olmuş her biri

Demek kardeş kardeşin böyle katili oluyormuş
Göğsümde onların madalyaları, dizi dizi
Gözlerini yummadan öncede, arkadaşlarının birinin
Mayınlarda kalmıştı dirimi

Aslında hayattan çok şey beklememişti
Yüreğinin bir köşesine gizlediği gizemli hayallerin
Öykülerinde yaşamaktı dileği
Belki! Bir sevgilisi, belkide çoçukları süslerdi
Evlerini
Yoktu; başkalarının ne evinde ne arabasında
nede, sevdalarında gözü

Üstelik yalnız; şehit olan kendisi değildi
Komutanları önden gitmişti
Aynı peygamber ocağındaki gibi

Çoğu kez ayakta uyurken tuttmuştu nöbetlerini
Yatak onların ayrılık yeriydi
Sadece uzaktan seyreder di, uykuya olan
Özlemini

Zordu; çok zordu askerlik,orası yan gelip
Yatma yeri değildi
Dağları düşman bekler,kurşunları onları özlerdi
Ne ana ne baba ne de eş; birde kardeş

Gözü düşmanda dili Allahta olurdu, görmezdi
Hiç birini
Vatan aşkı, vardı ya! Onu mecnuna çeviren
Tek sevdiği tek yüreğiydi

Birde hayatı, aynı postallarının altından kayıp giden
Toprak gibiydi
Bir şey daha vardı; bu hepsinden de önemliydi
kendisinden başka herkesin ölüm emrini veren; o zalim
O nasıl ölecekti
Birde onu görebilseydi

O kulak verdiği seslerin içindeki en güzel ses
Annesinin sesiydi
Vatan sağ olsun diyen sesi hissetmediği bedeninin
Yerini alan acı dolu bir yürekti

Ses vermek istedi ama; artık çok geçti,
Bundan sonra sonsuza kadar sadece dinleyecekti
Yattığı yerden belki de düşlerini seyredecekti
Çığlaklara karışan Mehmet'ler ölmez sözleri
Bütün Mehmet'lere hep böyle söylenecekti

Aynı dedesinin dediği gibi o mis kokulu
Çiçeklerde yeşerecekti
Sadece bunu hayal etmemişti
Bütün şehitler gibi hep dudaklarda gezinecek
O da onlar gibi hiç ölmeyecekti