Mehmedin Koğuşu Şiiri - Bahadır Arif Mete

Ağlarken inledi koğuş anlık,
Titredi demir parmaklıklar,
Zangır zangır…
Çaylar demli zifiri karanlık!
Tutulmuş gibi ölümün nöbetine,
Benzi de yok atmış iyice.
Girince ansızın gardiyan içeriye!
Haydi sayım var!
Herkes hazır ol,
Kalktı ayağa.
Bir tek Mehmed
Sanki mecali kalmış!
İki büklüm…
Sayılıyor da kemikleri,
Günlerce yememiş içmemiş,
Atmış içten içe hep,
Yatmış..!
Aftan bile yararlanmamış…
Yok ki kimsesi bakacak,
Yaşlı bir anası varmış,
Geçen yaz Mevlasına uğurlamış.
Namus belasına…
Ağır bir iftiraya uğramış!
Karıncaya bile,
Kıyamaz ki garip Mehmed.
Bakmaz da yan gözle kimsenin namusuna,
Atmışlar tecavüzcülerin arasına…
Kaç yerinden de bıçaklanmış!
Sevdiği varmış söz vermiş ona,
Seni alacağım bekle diye…
Kaçıracağım vermezse baban!
Sayıklıyor her gün yarini,
Bir de mektup yazıyor…
Bile bile kavuşamayacağını,
Mehmed’im,
Ciğeri yanıyor!
Görüyor rüyasında hep,
Duvaklı gelinini…
Söyleyemiyor da ismini olmuş kekeme!
Ayyşee… Ayyyşee… Ayyşee…
Nice Mehmed’ler var böyle!
Hükmüne boyun eğmiş kaderin.
Acının gömleğini giymiş müebbet,
Yüreğinin en derinine…
Ne bugün,
Belki yarın…
Ebedler senindir Mehmed’im..!