Mehmedin Hatırası Şiiri - Metin Solak

Bir garip duman çökmüş dağların eteğine,
Şu köpüren denize sorun hele hırsı ne.
Lisanı haliyle der alışık değilim ben,
Sırtlan sürülerine ondandır bu köpürmem.
'Emin ol'... Diyor sana, başı dimdik Mehmet im.
Nerden bilsin sırtlanlar Ahmed im Mehmet im kim.
Bilemezlerdi zira kör etmiş gözleri kin,
Gönül deme onlara çoktan vurulmuş perçin.
Toplanmıştı sırtlanlar aldı Mehmet haberi,
Nasıl bekletir artık ol Ulu Mehmetleri.
Çıktı yola Mehmed im önde Ulu Mehmetler,
Göklerde ahu efgan titrer bu gidişe yer
Kim dur diyebilirdi kim çıkar ki önüne,
Üç beş kahpe şarapnel çarpış ne ki göğsüne.
Yüreklerdeki iman çelikten sertmiş meğer,
Çünkü Ulu Mehmedi Vatan aşkı iman der.
Görmedi ne gökkube nede şu ru yi zemin,
Yemin etti Mehmedim ölüm üsütüne yemin.
Şaştı sırtlan sürüsü ölüm nasıl sıradan,
Olmaz mı Mehmedine Gel demişse Yaradan.
Burası Çanakkale Mehmet der bana ölüm,
Açılıp ta Cennete bekleyen Gonca Gülüm.
Bir koku vardı orda kan ve baruttan başka,
O kokuyla Bülbüller yeniden geldi aşka.
Adı Çanakkaledir Soyadı olsa Mehmet,
O Mehmet ki sırtlana bile eyler merhamet.
Nakış nakış işlemiş Kutlu Analar Onu,
Merhamet ve Cesaret ezel ve ebed sonu.
Mehmetler Amineler, Eliflerin yurdu(dur) ,
Behey gafil bil artık Bura Anadoludur...
Kardelenlerim açar yamaçlarda rengarenk,
Bağrımda kokar güller Cenneti Ranaya denk.
Mehmetlere düğündür canı vatana feda,
Toprağımın bağrında karış karış Şüheda.
Çiğnetir mi sanırsın ol namusu mübarek,
Verir tazecik canı ol canana gülerek,
Korudu koruyacak velev ki gök delinsin,
Mehmetler ölmez asla! .. bu böylece bilinsin...
Cennet yamaçlarından bakan Mehmedim sana,
Söz son nefeste yaban el değmez hatırana...