Mehmedim Şiiri - Aliosman Vural

MEHMEDİM..
Bir akşam üstü vaktiydi,
Bir alaca karanlık,bir duygu yığınağı..!
Güneşin batamadığı yerdeyim,
Hatta hiç doğmazmış,doğamazmış burada güneş.

Yağan bahar yağmurlarıyla
Yükselen otlar kaplamış,
Mehmedimin kabrini,
Emine bacının yakarışlarını duyar gibiyim,
Gelen neferlerin eteğini tutarak,soruşunu..?
Nerede benim mehmedim….mehmedim nerede?
Hangi Mehmet bacım..? kim senin mehmedin
Şu yana gideli çok olmuştu,
Neden dönmüyor sizinle,nerede benim mehmedim?
Ahhh bacım ahhh,
Eger mehmedin,düşmediyse bir siperde,yada esarette,
Yaşasa ve gelse buraya,
Sen mehmedinede sorardın. Hani benim mehmedim?

Yine bir akşam üstü vaktiydi,
Mehmet burada içmişti,şahadet şerbetini.
Emine bacının mehmedi.
Nice Mehmetler, nice emine bacılar aşkına.. ilahi..!
Şu gözümden akan yaş,Benim gözyaşım değil….
Emine bacıların, yetim çocukların,ak sakallı ihtiyarların..
Mezarında otlar biten,Dirilerden daha diri olan,
Garip Mehmetlerin, kınalı kuzuların,akıtamadığı yaşlarıdır.
Yine bir akşam üstü vaktiydi.
Yine hüzün bulutları çökmüştü gecenin böğrüne.
Mehmedimin sesi karışmıştı,rüzgarın ninnisine,
kararan gecemiydi yoksa kalplermi.
Süzülen yaşlar iniyordu topragın sinesine,
Yine bir akşam üstü vakti………………………………..
ALİOSMAN VURAL……05,09,2007