Mehmedim Şiiri - İlker Avcı

Şafak sökünce doğrulup kalkacak,
Tahtaları sırtına batan yatağından.
Bakacak ilk önce,
Üç günlük çeyrek somun ekmeğini paylaştığı serçelerine,
Sonra giyecek altı delik potinlerini,
Çıkmak için karşı dağa.
Nasır tutmuş elleri ile,
Giyecek yakasız gömleğini,
Vurmamak için odunları çıplak sırtına.
İçecek serin akan pınarın suyundan,
Vererek alnını güneşe,
Yaracak elleri ile taşı toprağı,
Kazanacak geride kalan üç kardeşinin rızkını.
Mehmedim hiç sevmiyecek bir kızı,
Koşup oynayamayacak dağlarda kırlarda,
Göremiyecek arabayı,binemeyecek hiç trene,
Bir çakısı bile olamayacak ömrünce.
Geceleri yatıpta yalvardığı,
Alacak onu da annesini aldığı gibi kendi yanına,
Velhasıl;
Mehmedim çekmeyecek çileli bir gün daha,
Uçup gidecek, ekmek verdiği serçeler misali,
Ömrünün onüçüncü baharında.....