Mehmedim Şiiri - Ömer Yüce

MEHMET’im

Gül yüzlü
saf çocuk,

masum,masum
yüzüme bakma.

Bir
veda hüznü,
seziyorum bakışlarında.

Cümlede bile adın geçse,
hüzün kokar yüreğim.

Ne ara büyüdünde
şehit haberin geldi
Mehmed’im?.
...
Mayası,
kan ve gözyaşı ile yoğrulmuş,
her karışı,acı ve hüzün kokan
Anadolu’da,

Sivas‘ta,
Çorum’da,
Yozgat’ta
Tokat’ta,

duvarı yıkılmış,
sıvası dökülmüş

kerpiçten bir damda,

bir figan kopmuş ki,

sorma,

“Kınalı kuzum
yaralı kuzum.

İçimin yangını...
biricik oğlum,

aslan parçası yavrum...”
...

Kalp neredeyse

hüzün orada,

Kendimi koyuyorum
O ana/baba yerine.

Aynı kurşun saplanıyor
yanan yüreğime.

Hüngür hüngür ağlıyorum.

Ellerimi açıp Rabbime,

“kimseye
evlat acısı yaşatma”

diyorum.

Öyüce