Mehmedim Şiiri - Hatice Kutsal

MEHMEDİM

Buğdayın harmanı geldiği zaman
Bir sancı tuttu ki yaman mı yaman
Kızmıydı oğlanmı durmayın aman,
Bekliyor müjdeli sözü Mehmedim.
*
Aldı kucağına günün geçinde
Baktı mavi mavi başka biçimde
Başını okşayıp heves içinde
Seviyor ağlayan yüzü Mehmedim.
*
Gün günün ardına düşüp giderken
Mutluydu mesuttu aylar biterken
Varlığın içinde yokluk yiterken
Sonunda görmedi güzü Mehmedim.
*
Sürünün peşinden koşamaz yorgun
Sabanın ardından gidemez durgun
Nedendir bilinmez hevesi kırgın
Düşünür çaresiz gizi Mehmedim.
*
Ateşler içinde ağrıdı başı
Canı istemedi ekmeği aşı
Otuzunda yoktu gencecik yaşı
Kör olsun kaderin gözü Mehmedim.
*
Bir sabah erkenden düştüler yola
Hastane önünde girdiler kola
Emmi oğlun sorar doktor hayr ola
Tokat gibi inmiş sözü Mehmedim.
*
Gittiğin uzaktan dönmedin geri
Toprak çağırırmış aylardan beri
Unuturmu bu can sendeki seri
Söndü ocağının közü Mehmedim.
*
Savrulmaz yığının kırıldı yaban
Solmadı yeşilden gişilik aban
Satılmaz emeğin uğraşın çaban
Andıkça dinmiyor sızı Mehmedim.
*
Kızlar yetim kaldı karın ise dul
Söküldü suvalar döküldü pul pul
Katıklar tükendi üst baş oldu çul
Sabiler doymadı bazı Mehmedim.
*
Allahın emriyle bağladı hoca
Özler üvey oldu gidiyor güce
Karanlık geceydi sonradan goca
Görmesin gözlerin bizi Mehmedim.

HATİCE KUTSAL