Mehmedim! Şiiri - Haldun Uras

Bir feryat düğümlenir boğazımda.
Bağırırım, kimse duymaz.
Gözlerime bilmem neden yaş dolar?
Utanıp ta silerim gizli gizli.
Ama nedense hiç kurumaz.

Çorak topraklarda bir dam altı.
Bir bebe, yanında da gencecik anası.
Daha iki ay olmuş ama,
Ağlar garibim doğdu doğalı.

Anası desen hayatı hiç tanımadı.
Everdiler erkenden, bu da onun yazgısı.
Oluversin buna da şükür derken,
Bir de bakmış asker olmuş kocası.

Akşamlar mutluysan çok güzeldir.
Ama bir de beklentin varsa.
Uzar da gider çekilmez olurlar.
İşte öyle bir akşamda.
Mehmedim nöbet tutar uzaklarda.
Hem nöbet tutar hem hayal kurar.
Hayaller umut olur, güç olur.
Tezkereye yol olur.

Hayaller bazen süslüdür düşler gibi.
Bazen sadedir Mehmedin ki gibi.
Bazen bir sigara içimliktir.
Bazen bir gece kadar uzundur hayaller.

Bir gün bu görev bitecek.
Yüzü ak, gururlu köyüne dönecek.
Sor Mehmed’ime söylesin…
Söylesin nedir ayrılığın en güzel yanı?
Ne derdi ki Mehmedim. Hiç.
Bakanlar anlardı gözlerinden.
Gözleri söylerdi herhal.
'Yavuklular tez kavuşmalı”.

Hiç sebepsiz ölüm olur mu?
Hiç uğruna insanlar,
Birbirini vurur mu?
Hele de bu toprakların güzel insanı.
Aynı suyu içen, aynı havayı soluyan.
Aynı toprağı süren, aynı aşı paylaşan.
Onu vuran başka Mehmed olur mu?

Ağam ben düşman kurşununa razıyım.
Ama bana çok ağır gelir.
Ölmeden anlatsana.
Ne gerek var bilmiyorum,
Kardeş kardeşi vurmaya?

Be kör kurşun.
Buraya niye gelirsin?
Neyini alacan Mehmedin?
Bir canı var iki de cananı.

Bir feryat düğümlenir boğazımda.
Bilirim Mehmet yok artık.
Onun hayalleri, yarınları da yok.
Yok artık yavuklusuna kavuşmak.
Bebesini bağrına basıp koklamak.
Korkarım ki ne ilktir ne de sondur.
Gecenin içinde, yüreğinde özlemle,
Mehmedim gibi hayaller kurmak.