Mehmed Kutlu Şiirleri - Şair Mehmed Kutlu

Yürüyelim beraber çengelköyde, çınara doğru..
Güneşin kızılı yaksın bizi..
Ay Unutturmasın bize martıları..
Sesini duysun rüzgar..
İçten bir bakış..
Yaksın günü, güneşi..

Sessiz çığlıklar bıraktın kalbimde,
Görülmemiş gözler,
Tutulmamış eller bıraktın..
Vazgeçmeyecek cümlelerim,
Onları üzecek sesler bıraktın..
Kimsesiz sokaklar var artık,

Boğaz’ın kenarında düğümlenmiş gözler,
Yine simsiyah ve mahzun bakıyor.
Bir sis aralıyor geceyi, adını yazıyor karanlığa.
Soğuk ve yapayalnız kalpler,
Sarılıyor başka bir yer yokmuş gibi,
Üşüyen titrek dolunay ışığından kalan sen..

Düşününce seni, avuçlarımda karıncalar.. mide yanması.. galiba bunun adı aşk.. ilk kez başıma geliyor..

Gözlerim kapanmıyor, aklıma gelince sesler titrek.. galiba bunun adı aşk.. ilk kez başıma geliyor..

Sen bana diye başlarmış cümleler.. hayal kelimeler, hayal sözler.. galiba bunun adı aşk.. ilk kez başıma geliyor..

Evet ismini bilmediğim.. ben aslında seni yazdım herkes kime bunlar dedi.. aslında ben sana söyledim, herkes kim o dedi.. ben nerede bilmiyorum dedim, herkes seni merak etti.. belki de diye kurduğun cümlenin sonu hüzün, sana açılan kapılar zincirli ve sen bayan nihayet..

Evet gözlerine bakamadığım.. aslında ben seni hayal ettim, herkes bir gün olur dedi.. ben aslında rüyalarımda seni gördüm, herkese anlattım seni ve gözlerini ve hayalimi.. belki de o bir gün de olmadı..

Evet ellerini tutamadığım.. ben aslında hep seni sevdim, anlamadın herkes gibi.. aslında ben seni izledim, görmedin uzaklardan beni.. seni görmeden sana baktım, uzaklardan, gözlerim doldu..ve şimdi seninle yaşayan günlerimi ateşe veriyorum..